UMTS-MASTEN

Mijn paradijsje is niet meer. Dat wil zeggen: het is er nog wel maar het einde is in zicht. Ik was er al bang voor toen ik deze twee heren afgelopen woensdag bezig zag op ongeveer honderd meter van mijn volkstuintje. Tegen beter weten in wilde ik geloven dat het wel mee zou vallen.

Net nu de dect-telefoons op mijn werk achter een geïsoleerde klep zijn geplaatst en ik voor het eerst sinds tijden hoofdpijnvrij ben na mijn dienst. Precies één dag later sta ik in mijn tuin en heb het gevoel dat mijn hersens gekookt worden.

Misschien gaat het toch meevallen: het was vandaag nat, en dan is die straling sterker, heb ik me laten vertellen. En meestal zit ik alleen bij mooi droog zonnig weer in mijn tuin. Dus wie weet. Maar met in mijn achterhoofd dit: www.straling.org/vissen.htm, heb ik er niet echt vertrouwen in.

Op het nieuws zag ik dat er door de milieuminister onderzoek wordt gedaan naar de eventuele schadelijkheid van zendmasten . En daar zal wel uitkomen, net als uit dat Zwitserse onderzoek, dat er niks aan de hand is. De mensen die het voelen weten wel beter. En ik maak me sterk dat het voor mensen die niks voelen even schadelijk is, maar die merken het pas als ze kanker hebben.

Binnen korte tijd is in het gebouw waar ik werk en waarvan het dak bezaaid is met masten twee keer iets raars gebeurd met mensen van eind zestig, begin zeventig die daar pal onder wonen: één heeft een aangezichts tia gekregen waardoor hij een scheef gezicht heeft gekregen. De ander blijkt slokdarmkanker te hebben. Veel te jong om zoiets te krijgen. En te toevallig, al kan je niks bewijzen.

groetjes

rené