THE SIXTIES

Af en toe wordt je onverwacht met het verleden geconfronteerd. Soms is dat vervelend, maar niets gebeurt voor niets, dus dan is het een onverwerkte ervaring misschien.

En soms is het erg leuk, iets dat weggezakt was maar toch ook bij het algehele plaatje hoort. En dat was nu het geval.

Een van de allerleukste ervaringen op zanggebied was wel het programma ” IT WAS TWENTY YEARS AGO TODAY ” van de Engelenbak waar ik in 1987 aan meedeed. Het was een jubileumprogramma dat een keer of vijf ging, elke keer uitverkocht. Het was beregoed en het spetterde, één groot feest waar ik met warmte aan terug denk, áls ik er aan denk tenminste, want ik ben meer van het NU dan van verleden of toekomst.

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje dat er een video van was opgedoken die op dubbel-DVD, met als titel “THE SIXTIES”, was gezet en waarvan een viewing in café Het Monumentje plaats zou vinden.

Ik heb er afgelopen zondag vrij voor genomen, en daar heb ik geen spijt van gehad. De hele sfeer van toen kwam weer boven, en iedereen leek nog op zichzelf. Ik vond het ook uitermate grappig om mezelf te zien zingen, en hoe anders het er uitzag dan ik gedacht had. Ik was altijd vreselijk zenuwachtig als ik iets moest doen en dacht dat dat altijd erg te zien was. Maar het tegendeel bleek het geval.

Ik deed in het programma “Nights in white Satin” en een persiflage op “Ben ik te min” van Armand in de outfit op de foto.

Het grappige is dat Armand bij mij in de straat woonde, vroeger, in de Tobias Asserstraat in Eindhoven. Ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit gezien heb, hij woonde aan het andere einde en was ouder, maar wel dat hij op een gegeven moment ergens bij de Boschdijk woonde met meerdere vrouwen, “de viezerik”, en dat ik een keer een heeeeeele lange Amerikaanse slee in de straat heb zien staan die van hem was.

Enfin, ik krijg het niet voor elkaar nummers van de DVD te halen, maar er is een filmpje met fragmenten door de maker op YouTube gezet, met o.a. een fragment van mijn “Ben ik te Min”. Als je gaat kijken: let vooral op de Mama’s en de Papa’s, bijna niet van echt te onderscheiden. De camera-voering was bepaald niet optimaal, maar dat mocht de pret niet drukken.

De DVD is opgedragen aan de overleden bandleider Ron Verhoeff, rond de veertig is hij geworden.

Hier is de link:

https://www.youtube.com/watch?v=dtye50GKSWw.

groeten

rené

PS: de foto is van Nick Sinclair