THE FUTURE
Niks spectaculairs vandaag gevoeld, al ben ik er wel de hele dag mee bezig, met het einde van de Maya kalender volgens Carl Johan Calleman dus.
Het was een dag als alle anderen, en omdat geen enkele dag op een andere lijkt was dit ook wel weer een bizondere dag. Ik ben al een hele tijd bezig met een soort zuivering van mijn omgeving: alles wat er in mijn huis staat of ligt of rond zwerft, en wat dat al een hele tijd doet zonder dat ik gebruik maak van de potentiële functie die er de oorzaak van was dat ik het mijn woning binnen liet, wil ik in principe verwijderen. Maar dat valt niet mee.
Vanochtend heb ik in mijn kamerjas, vóór het douchen en aankleden, mijn boekenkast geattaqueerd. Een stuk of 20-30 boeken eruit gehaald die ik OF niet gelezen heb terwijl ze er al jaren in staan en ik het niet meer zie gebeuren dát ik ze lees, OF niet meer zal herlezen en ook niet doelloos wil laten staan, want de boeken lagen in groten getale horizontaal op de verticaal staande boeken vanwege plaatsgebrek. Daarna gedoucht en meteen, want dan kan ik ook echt opeens geen minuut meer wachten, de hele handel naar het Waterlooplein gebracht, aan een boekhandelaar gegeven. Die was er niet, waarschijnlijk op de boekenmarkt op het Spui, maar hij werd vervangen door een volstrekt non-communicatieve Engelstalige baardmans waardoor het nog moeite kostte hem aan zijn verstand te brengen dat ik ze gratis weggaf.
Enfin, een van de boeken was van Etty Hillesum waar ik echt niet doorheen kwam. Laat ik nou vandaag bij het weggooien van andere stapels lezen dat juist zij werd aangehaald als iemand die boven het persoonlijke was uitgestegen en “HET” bereikt had. Tot overmaat van ramp bedacht ik dat ik het boek waarschijnlijk van mijn zus heb geleend.
Verder een lens gekocht, een beetje ter completering van het bereik, ook een soort zuivering, afronding: ik heb nu van 24 tot 400 in drie stappen (drie lenzen). Nou fotografeer ik de laatste tijd bijna niet, maar dat komt wel weer. Ik heb heel lang tussen twee lenzen geaarzeld, maar vandaag zag ik plotseling een briefje waar een heel andere lens op stond, en die heb ik dus in een impuls gekocht. Ik dacht: het is een bizondere dag vandaag, het zal wel goed wezen. Ik heb er nog steeds geen spijt van, hij is werkelijk fenomenaal (hij was dan ook poepduur).
Ik heb zeker een uur op het Spui zitten eten en kijken. De sfeer was wel heel apart, een rustige, beetje vochtige gedempte herfstsfeer. Dus je zou kunnen verwachten…. maar ik zag niemand die plotseling verlicht werd.
Het valt me toch een beetje tegen dat ik niks speciaals voel vandaag, althans niet meer dan normaal. Al denk ik dat Calleman ondanks het wegblijven van de totale omslag wel gelijk heeft met zijn uitleg van de Maya-kalender, met name met zijn opvatting dat de mensheid een lineaire ontwikkeling naar bewustwording, en naar uiteindelijk HET LICHT, volgt. Zelfs al is dat lineaire aspect, doordat sommige vermogens afzonderlijk ontwikkeld moeten worden, niet even duidelijk voor iedereen. De dag is nog niet voorbij, maar ook al gebeurt er niks spectaculairs, de ontwikkeling in die richting gaat met volle kracht in hoog tempo verder.
Groetjes
René
PS: de foto is van een dag of tien geleden op de Amstel genomen vanaf de Magere Brug.