TERSCHELLING

Maandagmiddag zouden we naar Terschelling gaan, maar we hadden nog steeds geen precieze afspraak gemaakt hoe laat en vanwaar te vertrekken. Zondagmiddag begon ik me plotseling heel ongerust te maken. Ik heb een gemeenschappelijke vriend gebeld of hij M. ergens gezien had, maar nee.

Och, ik haal me wat in mijn hoofd dacht ik nog, ik had immers, na hem vergeefs gebeld te hebben, ingesproken dat ik hem zondagavond wel zou bellen, dus daar rekent hij gewoon op. Maar ja, de hele week had hij toch niet op mijn telefoontjes gereageerd. Behalve die ene gemeenschapplelijke vriend kende ik niemand anders die ik zou kunnen bellen. Plotseling bevond ik me onderweg naar zijn huis: ik ga het de buurvrouw vragen, daar heeft hij veel contact mee had hij eens verteld.

Na me voorgesteld te hebben zei ze: M. is al vanaf donderdag in het ziekenhuis, waarschijnlijk een herseninfarct.

O nee!!!!!!!!!

M. is 52 en heeft een half jaar geleden ook een infarct gehad waarvan hij nagenoeg helemaal hersteld was. Het is genetisch bepaald, zijn vader kreeg er een op 48-jarige leeftijd, en kon daarna niet meer werken.

Ik ben hem meteen op gaan zoeken en schrok me rot. Maar omdat ik verder toch niks kon doen en hij genoeg vrienden heeft ben ik dan maar in mijn eentje  naar Terschelling gegaan. Niet echt mijn ding, alleen op vakantie, maar het kon niet anders. Natuurlijk veel zitten piekeren, ook al omdat mijn vader in dezelfde week te horen had gekregen dat hij botkanker heeft.

Beetje moeilijke tijd, maar het is niet anders. Op de een of andere manier kan ik dat soort dingen altijd goed accepteren, alsof het nou eenmaal zo moet gaan als het gaat. Maar leuk is het niet.

Op Terschelling was het prachtig weer en ik heb aan een stuk door vogeltjes gefotografeerd. Ik wist dat eigenlijk wel, maar ik kan letterlijk uren zitten en kijken en fotograferen. Zo heb ik vanaf de wallekant zeker een uur visdiefjes zitten fotograferen die naar vis doken. Het was een beetje ondankbaar, want tegen het licht en net iets te ver weg, maar uiteindelijk zijn er toch een paar aardige uitgekomen. Alleen die vanaf de boot terug naar Harlingen zijn veel mooier geworden: ze vlogen achter de boot aan, maar ik heb ze niet een keer met een visje gezien, laat staan kunnen fotograferen.

De eersten zijn vanaf de boot, de laatste twee vanaf de wallekant.

Groetjes

rené

PS: VANAF HEDEN GA IK EEN HEEL AANTAL VOGELTJESBLOGS MAKEN, WANT IK HEB WERKELIJK PRACHTIGE VOGELTJESFOTO’S, DIE IK GRAAG WIL LATEN ZIEN.