STOELEN

Rekening houden met elkaar, dat doen de meeste mensen wel. Op voorwaarde dat de mensen waar rekening mee gehouden wordt bekenden of vrienden zijn. Met mensen die je niet kent wordt het een ander verhaal.

Als er grote rampen zijn wil men de portemonnee graag trekken. Dan komt er een soort mondiaal bewustzijn naar boven: hier moet geholpen worden want de mensen uit dat land hebben geen geld en kunnen het niet alleen. De ramp wordt dan in al zijn naaktheid op TV of internet geëtaleerd en je kunt er bijna niet omheen. Het geeft ook een goed gevoel om “goed te doen”.

Maar dicht bij huis is het rekening houden met anonieme mensen, mensen die je niet kent, hier vaak totaal zoek. Dat zie je in kleine dingen. Zoals b.v. het midden op de stoep zetten van stoelen omdat je in de zon wil zitten en die vervolgens gewoon laten staan als je met je vrijgezellenparty naar het terras aan de overkant gaat dat wel in zon ligt.

Misschien niet een voorbeeld waar je van achterover slaat. Maar soms doe ik dat wel als ik uit mijn raam kijk. Ik sta soms letterlijk met mijn mond open van wat ik zie. Fietsen die zo neergezet zijn dat er niemand langs kan b.v.: laatst hadden ze twee fietsen aan een leuninkje bij de ingang van het Waterlooplein vastgemaakt: dat wordt heel vaak door ouderen of mensen die slecht ter been zijn gebruikt, en dat ging dus niet meer. Die fietsen zaten daar drie dagen aan vast.

Meestal zijn het niet van die fotogenieke dingen dus fotografeer ik ze niet omdat ik toch in eerste instantie schoonheid wil laten zien. Het mooie van het gewone. Maar een enkele keer combineert het wel lekker, en dat is het geval met deze stoelen, al is het meer mooi dan instructief. Maar ja, je kunt naar aanleiding van een misschien minder sterke visuele uiting van iets er wel over schrijven, dus hep het toch zijn “nut”.

Ergo: er is steeds minder oog voor de relatie tussen wat je doet en de gevolgen daarvan voor de anonieme medemens omdat men alleen met zichzelf en de eigen vrienden/kennissen bezig is.

Groet

René