POEDELNAAKT
Wij hebben een nogal apart tuinencomplex. Normale mensen zijn er niet te vinden. En de tuinen zijn navenant.
Edoch: wat is normaal? Iedereen waarvan je het verhaal achter de façade van zijn maatschappelijke rol leert kennen is bizonder. Op dit volkskrantblog kom je b.v. geen “normale “mensen tegen, want je leert bloggers op een bepaalde manier via hun producten “persoonlijk” kennen, en dan wordt iedereen op zijn eigen wijze “bizonder”.
Op een tuinencomplex is dat nog directer: iedereen is daar geneigd sneller zijn masker te laten vallen dan in het normale leven. Misschien iets minder snel dan op internet, maar daar staat de lijfelijke aanwezigheid tegenover die het veel indringender maakt.
Dit gezegd hebbend moet ik toch constateren dat de bevolking op onze tuinen geen dwarsdoorsnede is van de Nederlandse bevolking. Er zit een schilderes, een travestieuze zanger-acteur, een accordeonist met een vijftigerjaren bus die kunst-uitjes verzorgt, een ex-leraar Frans die in de reclame terecht is gekomen en gitaart en schildert, het vrijgevochten duo Sjak en Sjakkelien dat elk feest tegen een behoorlijk honorarium komt verknallen, een stoffen-kunstenares, vele dichters, waaronder een in Nederland wereldberoemde: Simon Vinkenoog, een architect van tuinen en een van huizen, foto-fanaten en ga zo maar door.
En van iedereen ken je de drama’s en de tralala’s: de burn-out van de lerares, de sores en de successen van de travo (heb ik nog eens een programma mee gemaakt en liedjes voor geschreven) die nu zijn leven in A Chorus Line gaat spelen, de tumultueuze scheiding van de helft van bovengenoemd duo, de bijna karmische betrokkenheid van “Sjak” met een Servische boer in Kroatië, waarvoor hij al jaren fancy fairs organiseert en op wiens erf hij ondertussen een vakantiehuisje heeft mogen bouwen naast de door zijn inspanningen betaalde koeienstal, en ga zo maar door.
Toen ik vanmiddag op een van mijn bankjes in mijn tuin lag te slapen werd ik wakker van een vreemdsoortig geklik, alsof iemand met een garde in een schaal iets door elkaar aan het mengen was. Het bleek mijn overbuurman te zijn die een nieuw project was begonnen: de tuinder in zijn tuin. Hij was bezig zijn buurvrouw in haar tuin te schilderen en maakte steeds zijn kwast schoon in een bakje met water als hij een andere kleur ging gebruiken. Hij vertelde dat hij de volgende week zijn buurman aan de andere kant ging doen terwijl deze in zijn tuin accordéon speelt. Hij zei dat hij ook Simon Vinkenoog en zijn vrouw wilde schilderen. En het liefst zoals ze daar vorig jaar tijdens de hittegolf in hun tuin zaten te scrabbelen: poedelnaakt.
groetekus
rené