ORANJE CONCURRENTIE

De leeuw heeft nog niks in de gaten, maar de gifgroene gladjakker krabt zich aan de keel, dat doet men op Mars altijd als men te kennen wil geven dat men even niet begrijpt wat er gebeurt. Is er weer een concurrent bijgekomen, wordt de spoeling wederom verdund? Maar waar is zijn sokkel dan? Hij heeft wel een stok, is ook in het oranje gekleed en hij staat perfect stil. Toch klopt er iets niet. Aha, geen masker op, hij is wie hij is. Die zal het wel niet ver schoppen in deze maatschappij, en hij glimlacht zich de tanden bloot. Dat doet hij trouwens altijd, daar verdient hij zijn geld mee.
De meiden hebben het door: de linker heeft nog een laatste spoortje van twijfel in haar ogen, de middelste vindt het allemaal maar niks maar de rechter ziet de fotograaf en snapt waarom die de foto neemt.
De man en de vrouw zijn geheel in hun eigen gedachten verdiept, hebben amper door waar zij lopen.
Dan ziet de leeuw het ook, verbijsterd kijkt hij toe hoe het derde standbeeld een briefje van tien van de grond raapt. Zelf heeft hij nog niets verdiend vandaag en hij is jaloers op die handige grijper. Een toevallige passant ziet het beter en is benieuwd of het lukt dat vastgeplakte papiertje met die grijper van de grond te krijgen. Ondertussen kijkt de meneer met de staart en het petje omhoog naar de poppen van madame Tussaud. Dat zijn nog eens échte standbeelden.
Vanmiddag op de Dam genomen, en daar is het altijd druk. Elk moment wordt er een ander verhaal verteld, ze wisselen elkaar af met de snelheid van het licht. Een momentje later is de stadsreiniger in overleg met zijn collega, heeft het gifgroene monster contact gekregen met een onschuldig jongetje, maakt iemand een foto van drie vrienden met vreemde hoofden en wijst een man de weg naar het monument. Ik kan wel blijven knippen, wat ik ook deed, maar laat er slechts drie zien.
groetekus
rené