OPTOCHT

1 foto heb ik er maar van gemaakt, dat komt niet vaak voor. Maar gelukkig is hij redelijk geworden, ik kon zelfs een deel uitvergroten: foto 2. Voor mijn deur genomen trouwens, niet uit het raam dus, maar het scheelt niet veel.

Ik vroeg een dame van het gezelschap waar het voor was. Ze vertelde het verbazingwekkende verhaal van de reden van de tocht.

Ze herdachten het feit dat drie jonge mannen in het begin van de 20ste eeuw een voettocht naar Palestina hebben gemaakt. Het bizondere er aan is dat degenen die meeliepen allemaal verwanten, nazaten van die drie mannen zijn. En dat op zich is al iets speciaals, want het waren joden. De moeder van de vrouw die ik aansprak was de enige van haar familie die de oorlog overleefde. Ze zat al in een concentratie-kamp maar mocht er toch nog uit omdat ze getrouwd was met een niet-joodse man. De rest werd vergast.

Een van de overlevende verwanten van de andere jongemannen was de drijvende kracht achter het gebeuren, zij heeft alle mensen bij elkaar getrommeld, wat nog een heel gedoe moet zijn geweest. Zal voor een deel wel via internet gegaan zijn. Bij nadere beschouwing begrijp ik ook waarom het nu werd herdacht: ik zie op de uitvergroting een kopie van het blad “bulletin  Wereldreiziger” uit 1911!!

Ik raakte zo intensief met haar in gesprek dat ik een stukje in de stoet ben meegelopen, tot de Mozes en Aaronkerk (jaja). De vrouw woonde tegenwoordig in Zweden en was van mijn leeftijd. Natuurlijk bracht ik de reincarnatie-gedachte ter sprake, bijna omdat ik wist wat er zou gebeuren: ja hoor, zij was bij het bombardement van Rotterdam omgekomen. Ik ben in mijn vorig leven vergast, zoals ik al eens uitgebreid in een blog heb vermeld: EEN ANDER TWEEDE-WERELDOORLOG VERHAAL ( van 4 MEI 2008). Veel mensen van mijn generatie zijn vrij kort na de oorlog gereincarneerd, vooral als ze op jonge leeftijd zijn omgekomen.

Het gekke is dat ik regelmatig dit soort gesprekken heb, al vind ik dat ondertussen niet gek meer. Hoewel ik absoluut niet met vorige levens bezig ben komt het soms onverwachts in een gesprek ter sprake en dat blijkt dan altijd iets gemeenschappelijks te zijn tussen mij en de gesprekspartner.

groeten

Rene