OOGSTTIJD

Het grootste deel van de bevolking van Nepal woont en werkt op het platteland (nou ja, plat), het is echt een landbouwmaatschappij. En het is oogsttijd dus hele families zijn bezig de rijst te dorsen. Meestal gebeurt dat handmatig, maar hier en daar ook met mechanische hulpmiddelen. Op twee foto’s is een kleine dorsmachine te zien, en met “huiskamerfans” wordt in vele gevallen het kaf van het koren gescheiden (zie foto 4).

De maïs was al van de velden gehaald en hing overal heel fotogeniek te drogen (zie foto 4). Daarna worden de kolven vaak op de daken van de huizen, waar sowieso veel gebeurt, van het schutblad ontdaan ( zie foto 5). Ook de appels waren plukrijp. Ze worden op de rug richting stad vervoerd (zie het blogje over dragers) en je kan ze, voor zowat geen geld, bij de boomgaard kopen. Maar ze worden ook geschild en in schijfjes gesneden die dan vervolgens gedroogd worden. Dat gebeurt door ze in de zon te leggen, maar ook middels een ingenieuze droogmachine die gebruik maakt van de in die streek (noord-Nepal) permanent waaiende winden (zie foto). Gedroogde appelschijfjes, ik had ze nooit eerder gegeten. Ze smaakten heerlijk, een soort chips, maar dan zoet.

We zagen ook nog een citroenoogst die aan de straatkant met een voorwereldlijke pers tot sap werd uitgeknepen, allerlei vreemde gewassen waar iets onduidelijks mee gedaan werd etc. Je had het gevoel dat ze alles wat maar wilde groeien gebruikten, ze staan erg dicht bij de natuur, die Nepalezen.

groetjes
rené

Dezelfde familie als op het vorige plaatje, maar dan van veraf. Die olifanten komen nog in een ander blog aan het woord.

Drogende maïs als dakje.

De maïs wordt van het schutblad ontdaan.

Appelgebied in het noorden.

De appelschijfjesdroogmachine. Die toeter rechts vangt de wind op die dan door de bakken met appelschijfjes geblazen wordt. We stonden zo geïnteresseerd te kijken dat we een paar reeds gedroogde schijfjes van die mevrouw kregen aangeboden.

Hier werd daar de zonne-energie voor gebruikt.