ONBEWUST
Meisje en hondje werpen hun perfecte schaduwen onbewust op het trottoir beneden mijn raam.
De volmaaktheid van hun kortstondige tegelkunst niet indachtig, vervolgen zij hun weg.
Ze doen gewoon.
Niet moeilijk.
De schaduwen verdwijnen toch.
Moeten de schaduwen beseft worden om tot een beeld van de vluchtigheid van het bestaan te komen?
En volgt daaruit een vermoeden van de eeuwigheid?
Of schept een sluimerend eeuwigheidsgevoel dat sterke besef van de vluchtigheid der dingen?
groetjes
viktor en rené