NACHTVLINDER

Ik ben al een half jaar bezig met 60 worden, maar over een paar dagen is het echt zo ver.Terugkijken, de stand van zaken opnemen, mezelf verbazen hoe snel het gegaan is. Nooit zo met leeftijd en ouder worden bezig geweest. Maar ik ontkom er ondanks mijn houding t.o.v. tijd niet aan dit als eenstevige herinnering te ervaren voor het bewustwordingsproces dat het leven is.

Het is gelukkig nog geen definitief opmaken van de rekening. Maar een van de dingen die de laatste tijd spelen is het besef dat bewust omgaan met de dingen die je op je pad vindt essentiëel is. Er daar schort het nog wel eens aan. De tijd wordt kostbaarder, en nog steeds soms achteloos vergooid.

Ook spelen nog heel veel hang-ups waar ik zo langzamerhand toch eens helemaal bevrijd van had kunnen zijn, als ik het goed aangepakt had misschien. Ik geloof inorganische groei, maar dat heeft soms als consequentie dat ik alles op zijn beloop laat. Dat levert veel op, en misschien moet ik ook gewoon niet meer willen. Dit is het, de rest is fantasie.

Dat vind ik een van de moeilijkste dingen van het leven: waar grijp je in en waar niet. Ik snap er wel steeds meer van, het gaat om woe-wei, datniet-handelen betekent. Dat begrijp ik dan als: niet met je ego de zaken naar je hand zetten. Niet forceren a.h.w.

Dusniet in de zin van niks doen. Meer zoals dat b.v. in de Bhagavad Gita wordt omschreven: dat je de vechter moet zijn (Ardjuna) maar niet de strijder (dat is god, Krishna). Hetzelfde wat bij degnostici gezegd wordt: je moet hetLicht-Gnosis zijn werk laten doen, maar de belemmeringen daarvoor weghalen.

Afgelopen woensdag heb ik een blog gemaakt met al de gedichten en liedjes die ik ooit op het blog heb gezet. De links via putfile werken niet meer, maar een aantal liedjes leeft voor mij nog steeds, en ik mag in een aantal gevallen wel zeggen: helaas. Vandaar dat ik er vanaf nu een paar ga (her-)plaatsen (althans dat is het plan), want zelfkennis en zelfacceptatie zijn goede hulpmiddelen.

NACHTVLINDER is de eerste in de bedoelde reeks. En hoewel lang zo heftig niet meer, is het gevoel wat hieruit spreekt dus nog steeds herkenbaar.

Er is natuurlijk wel wat mee gedaan: er is een sfeerrijke fotoreeks aan toegevoegd.

Groet

René

PS: de basismuziek is van Marco Naarden, tekst, zang, saxofoon en zingende zaag door mij. Ende foto’s zijn vanzelfsprekend door mij gemaakt.