MIJN ZINGENDE ZAAG: EEN TERUGBLIK

Geplaatst op 6 november 201824 januari 2020 door René

Dit was een soort publiciteits-foto, gemaakt in het trapgat van mijn woning in de Ruyschstraat waar ik een gordijn had in het trapgat vanwege de tocht.

Ik weet niet hoe het komt maar opeens ben ik met zaag-foto’s en opnames bezig. Tot ik in 1999 met zingen stopte, van de ene op de andere dag, heb ik daar ontzettend veel plezier aan beleefd. Meer nog dan aan mijn solo-optredens met mijn serieuze liedjes omdat ik bij die zaag-optredens niet zo bang was dat ik niet goed zou zingen, want dat was daarbij minder belangrijk, het ging toch meer om de act.

Ik gebruikte allerlei attributen zoals b.v. cocosnoten bij de Postiljon om paardenhoeven na te doen, maar ook een pruik, een roze bril en nog zo wat. Een hele koffer vol van dat soort spullen heb ik een aantal jaren geleden aan Willem Blootvoet, marktkoopman die ik goed ken en waarmee ik ooit een liedje maakte over Job Cohen, cadeau gedaan. Net als mijn gitaar en mijn saxofoon.

Ik ben echt ontzettend verbaasd wat ik allemaal zie en hoor. Bijvoorbeeld dat ik ALLE begeleidingen van die zaagliedjes zelf op de synthesizer heb gemaakt. Ik kan niet piano spelen maar wel noten lezen, dus ik speelde dat maat voor maat in en zei dan tegen die synthesizer dat hij dat precies op de tel moest zetten, en dat deed hij. Maar ook al die attributen die ik maakte of vond, en die vertalingen en interpretaties.

Het was echt een feestje om dit blog te maken.

Groetjes

rené

PS: om de liedjes te horen moet je op de driehoekjes DUBBELklikken.

Hier zing ik “DE ROZE BRIL”, mijn “vertaling” van “LA VIE EN ROSE”:

Hier een AUDIO-opname van DE ROZE BRIL:

En hier speel ik DE POSTILJON, zie ik aan de door mijzelf persoonlijk doorgezaagde (met een figuurzaag) cocosnoot.

Locatie is mijn toenmalige stamkroeg de SHAKOO aan het ‘s-Gravelandseveer. Ik heb daar een paar keer opgetreden en ook een liedje over dat café gemaakt:

En hier is de POSTILJON te horen, een ongelooflijk moeilijk nummer want ik moest steeds wat anders pakken: en soms tegelijk zingen en zagen:

Ik heb met Gerrit-Jan Sap, de tenor van onze Close-Harmony-Groep de 4 STEPS die aan AIDS overleed, een Franstalig programma gemaakt onder regie van Marcel Sijm ( of Juan Tages, begin te twijfelen: blijkt de laatste, vertelde Piet Capello, die ons nota bene op piano heeft begeleid wat ik ook vergeten was, op facebook) waarin ik behalve zaag ook saxofoon en gitaar speelde. Het masker is door Fré Pattipilohy gemaakt, het is een zwaan die ik op mijn hoofd zette als ik Le Cygne (de Zwaan) van Saint Saëns speelde op de zaag. Piet zei dat het programma o.a. 1 x in OCCII en daarna 1 x in het Pleintheater is gedaan. het programma heette “Parlez Moi D’Amour”:

Van Le Cygne heb ik helaas geen opname, maar Lily Marlene is ook leuk (mét bijpassend kinder-xylofoontje) en past mooi in de sfeer van wat we daar deden:

Dit is wel het mafste waar ik ooit aan mee gedaan heb. Het was een krankzinnig bewegingsstuk van Manita Bruinenberg getiteld “Ik Snij De Ui Tot Jij Huilt”. Ik had maar een klein, edoch leuk rolletje. Ik moest als circusdirecteur opkomen en een paar maten op de zaag spelen waarna ik werd dood geschoten. Op het laatst moest ik ook nog iets op een trampoline doen, maar ik herinner me dat ik toen vreselijke rugpijn had en een beetje speelde dat ik woest op en neer ging op dat ding terwijl ik nog geen 5 cm omhoog ging:

Een keertje aan een travestie-gebeuren in Toomler’s aan het MAX EUWE-plein meegedaan. De zingende zaag haalde ik uit mijn decolleté, herinner ik me nog:

Hier speel ik in de kleine zaal van het CONCERTGEBOUW, ja ja. Een rijke kennis waarmee ik toen kort in een koortje zong had die zaal afgehuurd en liet allerlei mensen die hij kende daar optreden. Hij zong zelf natuurlijk ook:

Ik weet zeker dat ik PARLEZ MOI D’ AMOUR speelde maar daar heb ik geen opname van. Wel van BEN JE EENZAAM VANNACHT dat ik daar waarschijnlijk ook speelde, en dat heb ik wel en staat hier onder:

Nog een andere act die ik deed in Toomler’s, geen idee meer wat:

Het moet een nummer over schoonmaken geweest zijn maar hoe ik mijn hersens ook pijnig, ik weet het me niet meer te herinneren. Het is vast niet DE OUWE JACOB GEWEEST, maar misschien ook wel, daar heb ik in ieder geval een opname van. Ik speelde de oude jacob die zo boos is dat zijn dochter zo laat op bezoek komt dat hij zich dood houdt, dat maakte ik duidelijk door de laatste strofen met de ogen dicht te zingen en dan op het einde één oog even open te doen:

Groot podium, maar ik herinner me er niks meer van. heel in de verte zegt een stemmetje dat het op de Dam was, maar geen idee in het kader waarvan:

Fré Pattipilohy organiseerde in zijn huis aan de Amstel muziekmiddagen. Hier speel ik met de jong overleden bassist Theo Hoogstins:

Als je het theater kent kan je het haast niet geloven maar dit was in het Pleintheater dat geheel in kerststemming was gebracht, met stoeltjes en tafeltjes vóór de tribune voor de kerstshow van Molly Strichnine, die mij hier aankondigt in mannenkleren, wat bij Gert een zeldzaamheid is op het toneel. Het blijkt, volgens Piet Capello, in OCCII te zijn geweest, hoewel ik zeker weet dat ik bij Molly ooit in een kerstshow zat in het Pleintheater, maar dat was dus een andere keer:

Koninginnedag:

In Leewarden had ik met Alfred Stücki een act als Bernard en Juliana. Ik had een soort opklaptent gemaakt van een droogmolen, die hoefde je alleen maar open te klappen en je had ruimte om je om te kleden, erg handig, dacht ik. Toen ik aan het zagen was begon het publiek opeens erg hard te lachen. Ik dacht, het is misschien wel leuk wat ik doe, maar ook weer niet zó leuk. De omkleed-tent bleek omgewaaid en Alfred stond in zijn onderbroek zich om te kleden. Ik was bij het maken van die handige opklap-kleedkamer even vergeten dat het wel eens kon waaien (wat het in Friesland natuurlijk wel eens doet):

Dit was op een van de SAIL AMSTERDAM dagen. Ik weet nog dat je werkelijk NIKS van die zaag kon horen:

Met de opvolger van de Close Harmony de 4 STEPS, 5 STEPS TO HEAVEN geheten refererend aan de overleden tenor Gerrit-Jan Sap van de 4 STEPS, hadden we een programma gemaakt dat PARC MONCEAU heette. Daar speelde ik ook zaag in. Ik had trouwens de lantaarn gemaakt die je op kon klappen en echt brandde (220 Volt). Het hekwerk van het park bestond uit een door mij gevonden baby-box:

Op het homo-korenfestival VARIOUS VOICES in 1997 in München speelde ik ook zaag. Een opname daarvan heb ik al eens op dit blog gezet en staat hier nu weer onder de foto. Ik had de Hawaïi-slingers gemaakt van plastic bloemen die ik overal vandaan had gehaald. We kwamen op in pijen die ik ook had gemaakt: grote lappen met een gat er in, en die deden we op een gegeven ogenblik uit en dan kwam de hoela-outfit tevoorschijn. Die helmen en die sinasappels ook gemaakt, ik deed bijna alle rekwisieten. De ukelele was ook van mij, verpakt in een vioolkist die ik bij het grof vuil had gevonden:

Hier een van de nummers die we daar deden, niet helemaal goed maar wel leuk:

Dit was volgens mij in het witte kerkje van Durgerdam, ter gelegenheid van een huwelijk of zoiets. Ik zal daar wel niet mijn enige schunnige liedje gedaan hebben, maar bij deze zet ik dat wél onder deze foto:

SUKIYAKI IN YOKOHAMA, niet voor gevoelige types. Maar ja, ik wilde kennelijk af en toe provoceren, net zoals ik indertijd een liedje heb gemaakt tegen het homohuwelijk dat ik nota bene gezongen heb bij de gay-dating show van Hellun Zelluf in de Mazzo (staat in de rechterkolom van dit blog). Overigens ben ik daar tegenwoordig niet meer tegen.

De foto hieronder is van mijn laatste optreden, in 1999 in de schelp in het Vondelpark. Er zaten ongeveer 30 mensen, die ik allemaal kende, terwijl er 600 konden zitten. Nou was het wel na een regenperiode, maar toch. Ik dacht naar aanleiding daarvan: het is mooi geweest. Van tevoren had ik dat idee trouwens eigenlijk ook al gehad, want ik had een soort totaal-programma gemaakt van wat ik kon, soort afscheid met een goed product. Altijd al gedacht dat ik op mijn 49ste met zingen zou stoppen, en altijd gedacht dat ik dan in een enorm gat zou vallen. En dat gebeurde dus NIET: ik ging zonder dat ik dat bedacht had heel intensief fotograferen en dat doe ik nog. Ik heb dat wel anders aangepakt: ik had niet het vage beeld, zoals met zingen, dat ik daarvan ooit zou willen kunnen leven maar ik wilde gewoon doen wat ik leuk vond, zonder ambitie. En dat pakte wonderwel goed uit: