MIJN OUDERS

“Natuurlijk moeten jullie hier blijven wonen, zeker nu die traplift er is. De meeste ouderen gáán ook nooit naar een verzorgingshuis, het is maar een minderheid die dat uiteindelijk doet. Bovendien kun je hier net zoveel zorg inhuren als je nodig hebt. Nee hoor, nooit weggaan, helemaal mee eens!”

In maart 2009 waren ze 60 jaar getrouwd, mijn ouders, zelfstandige mensen van wie je je niet kon indenken dat ze ooit het grote huis, waar ze meer dan 40 jaar hadden gewoond, zouden verruilen voor twee kamers aan een lange gang. Maar het ging steeds slechter, de eenvoudigste dingen kostten steeds meer moeite. Zo vergat mijn moeder hoe ze moest koken en wist niet hoe de afwasmachine werkte. Mijn vader moest dus de diepvriesmaaltijden in de magnetron zetten en de vaatwasser vullen en leeghalen. Steunend met een hand op de bovenkant, want anders viel hij om.

Na eerst nog een vrijgekomen plek afgeslagen te hebben waren ze er half december, toen er weer wat vrij kwam, inmiddels van overtuigd geraakt dat het echt niet meer ging. Vrijdag 8 januari was het dan zover.

Mijn vader had er inmiddels vreselijk veel zin in, en mijn moeder had er zich bij neergelegd. Op de dag zelf werden ze door de jongste broer van mijn vader opgehaald en konden mijn zus en ik de verhuizers helpen en het nieuwe “appartement” inrichten, twee kamers van 5 x 6. ‘s-Middags werden ze gebracht en het was nog ontroerender dan we verwacht hadden: ze waren verrukt, vonden het prachtig.

Al is het besef van laatste fase natuurlijk niet weg.

Twee dagen inpakken en de derde dag verhuizen en dan nog twee dagen in het lege huis opruimen. Dan staat je pet niet naar fotograferen, dus ik had alleen “voor het geval dat…” mijn toeristencameraatje meegenomen. En daar heb ik achteraf geen spijt van gehad. Ondertussen heb ik een betere gekocht , maar die moet ik nog even onder de knie krijgen. Op de foto behalve mijn ouders (op het moment supreme mag ik wel zeggen) mijn zus en haar man.

GEGROET

RENÉ