MENEER SCHRAM
Een eigenzinniger man ben ik geloof ik nog nooit tegengekomen. Wat hij in zijn hoofd had was ononmstotelijk waar, want hij had er over nagedacht dus klopte het. Hij had ook over alles een mening, al kon hij die ook hardnekkig voor zich houden. Want hij was koppig in alles, dus ook in zwijgen.
Hij moest al vroeg in zijn leven gaan werken, ik geloof dat hij niet eens de lagere school heeft afgemaakt. En alles wat hij van het leven leerde had hij zich dus ook zelf aangeleerd. Zijn kijk op het leven was volkomen Schrammiaans, niet beïnvloed door opleiding of andere storende invloeden.
Het resultaat van dit alles was DHR.SCHRAM, en die mocht er wezen ook. Dat vond hij niet alleen zelf, niemand kon om hem heen. En dat wilde hij ook zo. Hij snakte naar erkenning en kreeg die ook in zekere mate. Zo was hij bij “Man bijt Hond” ( of “De Stoel”), kondigde twee keer op Noord-Holland-TV het weer aan, en meer van dat soort dingen. Hij had een markante kop, dus ze kwamen wel op hem af.
Maar als het toch te weinig naar zijn zin was ging hij mokken.
Eenzaam was hij daardoor ook, hij was een echte Einzelgänger, had geen vrienden. Maar daar kon hij goed tegen, hij was niet anders gewend. Veel mensen vonden hem onsympathiek, ook al omdat hij je voor iets totaal onbelangrijks volkomen kon laten vallen.
Toch konden een aantal mensen hem erg waarderen, soms ook door zijn originele invalshoeken en zijn niet aflatende nieuwsgierigheid naar het leven. Ik kon goed met hem overweg: elke morgen zat hij te wachten op de krant als ik op mijn werk in het verzorgingshuis aankwam. Hij was een van de oudste bewoners: niet alleen qua leeftijd, maar hij was er al vanaf het begin van het huis. En als je hem kende kon je ook echt met hem lachen. We hadden hele gesprekken over van alles en nog wat.
Vaak kwam hij het schilderij laten zien waar hij aan bezig was en daar moest ik dan wat van zeggen. Hij was autodidact, dat zal ondertussen wel duidelijk zijn, en had vroeger hele originele, wat naief geschilderde schilderijen gemaakt, heel wisselend qua stijl want hij veranderde graag. Maar de laatste twee jaar was het heel erg slecht wat hij maakte, maar dat zag hij zelf niet. Dat was wel eens pijnlijk. Ik zei dan altijd wat over het kleurgebruik, dat was het enige waarin hij goed bleef.
Op een dag kwam hij met een oud schilderij naar beneden. We hadden het soms over reïncarnatie gehad, en over oude culturen zoals de Egyptische en die van de Maya’s. Zo dit is voor jou, zei hij en overhandigde me het schilderij.
Ik was sprakeloos, totaal perplex.
In een flits raasden er gedachten door mijn hoofd: wij mogen geen kado’s aannemen van bewoners. Maar als ik dit weiger is hij tot in het diepst van zijn ziel gekwetst, dat kan echt niet. Het schilderij heeft hij op grond van onze gesprekken met zorg uitgekozen, dat zag ik meteen. En ik moest mijn tranen inhouden.
Het schilderij stelde een soort priesterlijk man voor in een woestijnomgeving zoals in Egypte. In de verte vliegende schotels. Ik had hem wel eens verteld dat er mensen zijn die denken dat Atlantis heeft bestaan en waarvan de bewoners, toen het ten onder ging, verhuisd zijn naar Egypte en midden-Amerika en hun beschaving doorgaven aan de bewoners dáár. Vandaar dat die pyramides zo op elkaar lijken en de jaartelling van de Maya’s en de Egyptenaren allebei rond 20 december 2012, met een verschil van drie dagen (!) , ophouden.
Enfin, ik heb het schilderij dus in ontvangst genomen en het hangt nu al een paar jaar in mijn slaapkamer. Hieronder staat er een foto van.
Meneer Schram is vorig jaar op 95-jarige leeftijd overleden. Ik ga niet vaak naar begrafenissen van bewoners, maar naar zijn afscheid ben ik wel geweest.
Het was niet druk.
groeten
René
PS: foto 1 is één van de twee foto’s van hem in mijn fotoboek.
