MEER DAN 100 JAAR

Ze woont in ons verzorgingshuis en groet hier mijn ex-collega Cees. Meer dan een eeuw oud.

Als ik haar zie heb ik de neiging om te buigen. Daar geef ik soms ook aan toe.

Ze straalt iets onbenoembaars uit.

Iets waarvan je zou willen dat je eigen leven je daar óók toe leidt.

Als je Amsterdam een grote stad wil noemen, en dat is het voor Nederlandse begrippen ook, dan wordt zelfs een grote stad na verloop van tijd een dorp.

Dat wordt het voornaamste onderwerp dat ik instuur naar Noorderlicht, een tweejaarlijkse fotomanifestatie in het Noorden des lands. Ik stuur foto’s per tweetal: ééntje uit mijn raam genomen, en éentje van dezelfde persoon die ik elders van hem of haar genomen heb. In alle gevallen ken ik de mensen dus. Dat alles om fotografisch te verbeelden dat de stad een dorp wordt als je er maar lang genoeg woont en een beetje kijkt en “meedoet”.

De vraag is natuurlijk of dat in hun concept past en of het goed genoeg is: de foto’s van bekenden uit mijn raam genomen zijn niet de beste raamfoto’s, want het criterium voor het maken ervan ligt dan anders.

Het thema past er wel in: dat is dit jaar : city-life, of iets dergelijks.

groetjes

rené

PS: wat ik een beetje verwacht had gebeurt ook daadwerkelijk: de bezoekersaantallen aan dit blog lopen niet terug. Dat gebeurt pas als het VK-blog werkelijk ophoudt. Het aantal reacties wordt wel minder, en dat komt omdat het bloggebeuren an sich een beetje instort en mensen niet meer reageren uit sociale motieven maar omdat ze het echt leuk vinden, plus dat er een aantal vaste mensen weg is. Mijn eigen reageren is ook verminderd, maar dat komt voor een deel omdat inderdaad al veel mensen weg zijn, maar vooral omdat ik teveel aan mijn hoofd heb, en er in, om er nog méér in toe te laten.