LOUIS PUTMAN EN DOETINCHEM
Altijd vind ik het leuk als ze een foto van mij ergens voor gebruiken, ook nu weer. Er is een boekje gemaakt over dhr. Louis Putman door Jan Terbeek waarvoor ik wat foto’s heb aangeleverd. Afgelopen zondag werd het op een feestelijke bijeenkomst gepresenteerd in Doetinchem in het Stadsmuseum aldaar, en tot mijn verrassing was een van mijn foto’s gebruikt voor de cover. Dezelfde foto was voor de uitnodiging gebruikt maar die had ik ook niet gezien, waarschijnlijk zit die nog in mijn postbox die ik maar eens in de paar weken leeg maak.
Dhr. Putman heeft tussen 1958 en 1966 heel intensief Doetinchem gefotografeerd. In het stadsmuseum staat een kast met fotoboeken van hem van het oude Doetinchem van voor de sloop, met ongeveer 1200 foto’s.
Ik ken dhr. Putman van Flesseman waar ik werkte, en ik hoor nog de verontwaardiging in zijn stem vanwege het gebrek aan historisch besef waarmee daar het restant aan oude gebouwen (Doetinchem was in WO II gebombardeerd) niet werd gerestaureerd maar werd neergehaald voor foeilelijke nieuwbouw. Met name herinner me een verhaal van hem over de sloop van een synagoge. Daar was hij echt woest om, zelf was hij niet joods overigens. Hij vertelde dat ze de straat waar die had gestaan uit “historisch besef” de Synagogestraat hadden genoemd na die afbraak, wat hij heel treffend een gotspe noemde. Overigens was er na de oorlog geen sprake meer van een Joodse gemeenschap.
Ik herinner me dat hij het had over een rond raampje dat hij daar later gezien had en beseft had dat dat van die synagoge moest zijn geweest. Dat vond ik een raar verhaal toen, omdat je een gebouw met een rond raampje kunt hebben of geen gebouw, maar niet alleen een rond raampje. Toen ik thuis was en de foto’s bekeek van de presentatie van het boekje door de directrice van het museum met naast haar de schrijver ervan, zag ik tot mijn niet geringe verrassing tussen hen in een schilderij hangen met een ruïne…met een rond raampje. Het kan bijna niet anders dan dat dat van die synagoge was en iemand dat geschilderd heeft tijdens de sloop, al dan niet naar een foto die daarvan gemaakt is!! Ik ga er nog over bellen maar gisteren toen ik dit schreef was het museum gesloten. En intussen weet ik het zeker, zie het bijschrift bij de foto’s.
Ik hou erg van dat soort speurwerk. Het geeft me een beetje hetzelfde gevoel als ik had in de tijd dat ik met mijn doctoraalscriptie bezig was en met een enorme sleutelbos vanaf het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie naar een kelder verderop aan de gracht liep en na ettelijke deuren, waaronder een kluisdeur, in het NSB-archief op zoek ging naar ledenlijsten van de NSB in Wassenaar. Die had ik nodig, daarmee stond of viel mijn scriptie, en na dagen speuren vond ik ze!! Hoewel ik nooit wat met mijn geschiedenisstudie gedaan heb en er ook niks meer van weet heb ik toch affiniteit met dat geschiedenis-achtige.
Het was trouwens een heel interessante middag: ik kwam mensen tegen die ik via dhr. Putman heb leren kennen en ook op zijn begrafenis was tegengekomen. Met name Conchita van der Linde die een jaar of 10 !!! intensief met het uitzoeken van boeken, het opslaan in dozen en het verhuizen daarvan plus het verwerken van de nalatenschap van dhr. Putman bezig is geweest. Bijna een levenstaak. Maar ook Nico Boink die een film over hem heeft gemaakt waarvan een stukje werd getoond op de bijeenkomst.
Ook raakte ik met een vrouw in gesprek waarvan de ouders allerlei zaken hadden gehad waarvan ze de gebouwen kon aanwijzen op de enorme maquette van Doetinchem die er stond, gemaakt in 1940 door Herbert Tomesen. Haar oma was joods en helaas was het gesprek te kort, had daar graag even over doorgepraat.
groetjes
rené
PS: en als je NOG meer wil weten over Louis Putman: HIER de blogs die ik over hem maakte.
Foto rechtsonder is ook van mij: in het kader van mijn wensfoto-project in Flesseman wilde dhr. Putman als achtergrond het Kremlin. Die foto is ook al tot mijn verrassing een paar jaar geleden gebruikt voor de aankondiging van zijn begrafenis, hij overleed in augustus 2013. Dat is ook wel het leuke van internet en blogs, dat je dat soort dingen kunt plaatsen en anderen dat makkelijk kunnen vinden:
In rode tui: Jan Terbeek, de schrijver van het boekje, met rechts van hem de directrice van het Stadsmuseum:
Conchita en rechts van haar een andere goede vriendin van dhr. Putman:
Saskia Bruil, medewerkster van het Stadsmuseum, die heel veel voor de totstandkoming van het boekje heeft geregeld:
Hans Boink, de maker van de film:
De synagoge:
Hier de synagoge op de maquette uit 1940:
Het ronde raampje, waarschijnlijk dus van die synagoge, al is dat natuurlijk niet zeker:
Toen ik gisterenavond de foto van de synagoge die tot mijn vreugde ook in het boekje staat nog eens goed bekeek wist ik het zeker: het schilderij is daarvan, van de andere kant bekeken en natuurlijk perspectivisch iets anders. Maar ik herkende het gebouwtje ernaast aan de vorm, ondanks dat het al gestript was:
Een andere medewerkster van het gemeentemuseum waar ik mee sprak, vóór de kast met foto’s van dhr. Putman:
De langgerekte gebouwen op de voorgrond waren van de ouders van de vrouw waar ik mee sprak. Ik geloof dat er een touwslagerij bij was, wat de lengte kan verklaren, maar zeker weten doe ik dat niet:
