KOFFERTJE MET OUDE FOTO’S
Toen ik gisteren las dat er Rembrandt-awards bestaan, filmprijzen waar het publiek een grote stem in het kapittel heeft, herinnerde ik me plotseling dat ik in mijn studententijd twee keer in een film heb gefigureerd.
En eentje daarvan heette “Rembrandt”. Het was een film van Jos Stelling die domicilie hield op de Springweg in Utrecht. Ik studeerde toen geschiedenis in die stad, en vond het wel leuk om af en toe aan dit soort dingen mee te doen. Voor zover ik me herinner kreeg je er niks voor: het waren low-budget films van een filmliefhebber. Later is Springhaver een centrum voor de Nederlandse film geworden, daar zijn ook de gouden kalveren ontstaan, voor zover ik me herinner.
Voor de grap ben ik eens in mijn kleine koffertje met oude foto’s gedoken, en zowaar vond ik deze foto al na een paar minuten. De “Rembrandt” staat in het midden, volgens mij was het een broer van Jos Stelling. Daar rechts naast sta ik, we schrijven hier 1976. De snor en het lange haar zijn echt, zo zag ik er indertijd uit, heb zelfs ook nog een jaar of 8 een baard gehad.
De scene gaat over de verkoop van Rembrandts’ spullen na zijn faillisement (en werd opgenomen in Oudaen aan de Oude Gracht schrijf ik hier in 2017 bij). Ik heb de film nooit gezien want ik hou echt niet van Nederlandse films, het moet al heel bizonder zijn wil ik er naartoe gaan. In deze tijd staat Oorlogswinter bij mij op mijn lijstje, die schijnt goed te zijn.
Verder heb ik nog aan Mariecken van Nimwegen van Jos Stelling meegedaan, die ik volgens mij wel gezien heb. Wat ik me van de opnames nog herinner is dat we tijdens de pestscenes bloed over ons heengegoten kregen, voor een deel op de blote huid. We gingen ervan uit dat dat waterverf of tomatenketchup was. Groot was de gruwel toen we hoorden dat het echt koeienbloed geweest was, wat ze dus na de opnames pas vertelden. Of het waar is weet ik niet, maar ik vond het vreselijk, en behoorlijk geloofwaardig, want de koeienkadavers die ze gebruikten waren zeker echt.
groetjes
rené
PS: de foto is van George Burggraaff