KLEIN DRAMA
‘s-Morgens zat hij er al, en je voelde meteen: dit is niet helemaal jofel. Niet dat hij rare dingen deed of zo, maar hij straalde een soort doelloosheid uit daar met zijn gitaartje waar je bedroefd van werd. Verlorenheid, niet meer weten waarheen of waarvoor.
Ik herken dat wel enigszins. Ik heb een paar keer hier in huis meegemaakt dat ik midden in de kamer stond en dacht: René, noem nou eens één reden waarom je een stap zou moeten zetten. En dan bleef ik daar een kwartiertje staan tot ik dacht: nou, dan maar zonder reden.
Enfin, ik naar mijn koffie-afspraak, wat alweer een verhaal op zich is, en daarna weer even thuis: zat hij er nog. Toen maar een fotootje gemaakt.
‘s-middags naar mijn tuin en om 19.00 u. was ik terug. Stond hij voor het monumentje hiertegenover nog steeds doelloos te wezen.
Wat kun je nou voor zo’n jongen doen? Ik dacht, als ik hem nou een tientje ga geven kan hij in ieder geval een keer op de daklozenopvang overnachten, dat is vast minder dan een tientje. Maar ja, de overburen zaten pontificaal met vier generaties op het balkon (echt waar) en om dan een beetje de maecenas uit te gaan hangen, nou nee.
Uit arren moede heb ik maar de politie gebeld, het niet spoedeisende nummer. Net toen ik dat gedaan had zag ik hem praten met twee dames die hem even later twee bekertjes koffie kwamen brengen. Mijn vertrouwen in de mensheid steeg met sprongen.
En toen dieop waren kwam er motorpolitie, nadat al twee keer agenten op de fiets gepasseerd waren zonder iets op te merken. Ik zag het pas toen de jongen weg liep en de motor weer doorreed. Toen de laatste uit het zicht was verdwenen keerde de jongen weer om en nam hij dezelfde plek weer in.
De politie bellen doe ik dus ook niet meer.
En opeens was hij weg.
groetjes
rené
