KITEBUGGIES IN IJMUIDEN
In het kader van de foto-cursus die ik op het moment doe hadden we als opdracht: drie verschillende sluitertijden bij bewegende onderwerpen.
1) een korte sluitertijd zodat alles op de foto, dus voorwerp en achtergrond, zoveel mogelijk scherp.
2) een langere sluitertijd en op de achtergrond scherpgestelde camera zodat het door het beeld bewegend onderwerp vaag zou worden tegen een scherpe achtergrond.
3) een zo langzaam mogelijke sluitertijd waarbij het bewegend onderwerp nog scherp zou blijven door daarmee mee te bewegen, en de achtergrond dus vaag zou worden.
De mooiste foto’s ontstonden dinsdag toen ik de kitebuggies op het strand van IJmuiden kon fotograferen. Ik merkte dat ik opdracht 3 het leukst vond, dus dat heb ik het vaakst gedaan, FOTO 1 is daar een voorbeeld van. Bij 1/125ste ging het goed terwijl 1/40ste, wat ik normaal bij stilstaande onderwerpen nog uit de hand kan doen, te langzaam bleek.
Het is voor mij een heel metaforische foto. De stille rust van de kiter steekt af tegen de hectiek van de voorbijflitsende achtergrond. Dat zoek ik ook in het “normale” leven, de stilte in mezelf te bewaren temidden van het het gedoe om me heen. En de verschillende winden te gebruiken door bij te sturen om zo een rechte lijn te kunnen volgen.
Het bewegend onderwerp scherp plus een scherpe achtergrond lukte me alleen bij voldoende afstand. FOTO 2 is daar een voorbeeld van, de mooiste foto. En daar zie je dat je eigenheid niet verloren gaat bij zo’n cursus: het oog voor spiegelingen blijft intact.
De mij voorheen onbekende kitebuggiër op beide foto’s heet Bert Aalbers. Hij vroeg of hij de foto’s gemaild kon krijgen en heeft ze inmiddels op een kite-site geplaatst.
René
