KAAP VERDIË: DE EERSTE DAG

Van 13 tot 20 februari ben ik in Kaap Verdië geweest voor een zang-cursus. Van tevoren had ik gewoonte-getrouw niets over de bestemming gelezen, laat staan Google Earth ingeschakeld. Ik wil me namelijk laten verrassen, voor mij is al een deel van de lol er af als ik zo ongeveer weet wat me te wachten staat.

En van Kaap Verdië wist ik helemaal niks, geen enkel beeld had ik er van, dus alles was nieuw en onverwacht. Ik had wel van Elly, een van de twee zangjuffen, gehoord dat we vanaf het vliegveld heel het hoofd-eiland Santiago over moesten om bij het plaatsje Tarrafal, de eindbestemming, te komen. Dus ik heb me op de voorbank naast de chauffeur geposteerd met de camera in de aanslag. En dat betekende dat ik in Tarrafal met 300 foto’s aan kwam.

Eerst was ik van plan blogjes met thema’s te maken, en dat doe ik misschien ook nog wel. Maar in dit eerste blog staan alle foto’s vanaf de zons-opkomst in het vliegtuig, de landing op Santiago bij de hoofdstad Praia en de bustocht naar Tarrafal. Ze staan exact in volgorde van nemen en dus niet gerangschikte naar thema, dus precies zoals ik dat beleefde. En dat betekent dus een goede eerste impressie van het eiland.

Groetjes

rené

Vermoedelijk ergens boven Zuidwest-Frankrijk:

De Pyreneeën:

De hoofdstad PRAIA waar we landden:

Idem:

Idem:

Dit is een van de twee zangjuffen, jazz-zangeres Ilse Huizinga, nooit te beroerd om te poseren:

Vanaf het vliegveld waar we voor stonden om met de busjes te vertrekken:

Ja dat vind je vanuit Nederland komend toch even vreemd, maar het wende snel:

Soort politie-post. Hoewel het niet gevaarlijk was waren er toch wel dingetjes waar je op moest letten, ik kom daar in volgende blogjes nog op terug:

Ook dit vond ik heel bijzonder en ook dit wende snel:

De schoolkinderen hadden een vaag soort uniform, al weet ik niet of dit er een was:

Het droge doch prachtige landschap:

Weer zo’n “uniform”, of was het mode? Ik denk het eigenlijk niet want bij de scholen zag het er toch heel eenvormig uit:

De chauffeur stopte er speciaal voor, maar we konden er niet achter komen wat het was. Hij sprak dan ook praktisch geen Engels of Frans:

Dit soort huisjes zag je overal:

Aapje, leuk, totdat we beseften dat hij vast zat aan een touw. Geen apen in het wild gezien:

Kaap Verdië is een oude Portugese kolonie, wat betekent dat de bewoners gekerstend zijn:

Plaatsje waar we doorheen reden onderweg:

Echt Afrika, we zagen dat vaak: vrouwen die dingen op hun hoofd droegen:

Veel kleurige marktjes, of plekken waar mensen wat zaten langs de kant van de weg met spullen om te verkopen:

Het vlees hing heel hygiënisch langs de kant van de weg, was ook even wennen, al deed het dat eigenlijk niet:

Vanuit de verte leek dit een sculptuur van een man en een vrouw:

Tarrafal, de eindbestemming voor ons:

Tarrafal, de rest van de foto’s daar, en dus ook vanuit het busje, genomen:

De chauffeur liet ons even het strand van Tarrafal zien:

Idem:

Vlakbij onze verblijfplaats:

Ons huis:

Ons uitzicht naar een kant, vanaf het dakterras. Minstens de helft van de gebouwen was niet klaar, en zal dat waarschijnlijk ook niet snel worden want het zag er al tien jaar zo uit volgens de Zwitserse eigenaar van onze B&B:

Uitzicht vanaf mijn kamer naar de zee: de enige foto van later dan deze eerste dag, maar wilde hem er ter complementering toch maar bij zetten: