JE KUNT JE DAG BETER/SLECHTER BESTEDEN

Een hele vrijdag vrij, zelfs vrij van vrije plannen. Benieuwd wat de dag zou brengen, dat gevoel. Gewoon afwachten wat er zich voordoet of wat me invalt, echt vrij dus.

Bij het open trekken van mijn gordijnrolletjes zag ik het prachtige licht van vandaag, dus hing ik al snel na het douchen en eten uit mijn raam. De mensen wierpen de mooiste schaduwen op de aarde, al had de mevrouw van foto 1 duidelijk meer verplichtingen dan ik vandaag.

Ik moest me echt van mijn raam losrukken en besloot naar Foam te gaan, al wist ik niet meer precies waarom. Onderweg kwam ik langs het stadsarchief waar de tentoonstelling is van foto’s van 2900 in WO II weggevoerde en vermoorde Joodse, Roma en Sinti-kinderen en waar ik niet naartoe durfde. Ik denk n.l. dat ik in een vorig leven ben vergast, als kind. Toen ik het gisteren met mijn zus over die tentoonstelling had moest ik weer janken. Maar ik besloot plotseling toch naar binnen te gaan. Het was indrukwekkend, die hoeveelheid kinderen die vermoord zijn, maar ik werd tot mijn verbazing niet overweldigd door verdriet. Ik vond het vreselijk natuurlijk maar ging er niet onderdoor. Heb nog gekeken of ik de naam die ik in mijn hoofd had zitten kon vinden: een stuk of zes (daar waren geen foto’s van, er is een lijst in het boek met alle namen), maar opeens hoefde het niet meer. Het kan me zelfs plotseling ook helemaal niks meer schelen of het waar is of niet van dat vorige leven. Als het een echt trauma was dan is het verwerkt. Dat was mijn eerste “trauma ” vandaag dat verdwenen bleek.

Daarna toch naar Foam, waar de tentoonstelling die ik wilde zien een project van Arnon Grunberg bleek. Hij had een aantal gezinnen uitgekozen om mee op vakantie te gaan, de foto’s ervan waren te zien. Ik vond er geen bal aan. Verder was het prachtig in Foam, al had ik die andere tentoonstelling over Amerika al gezien.

Toen weer naar dat ijs op die grachten. Ik blijf het fascinerend mooi vinden. Een jongen die naast me stond aan de kant aarzelde of hij er op zou gaan. Ik vertelde hem dat ik er een keer doorheen gezakt was en dat ik sindsdien nooit meer op het ijs had gestaan. Hij besloot te gaan, en toen dacht ik: ik doe het ook maar, en het viel me reuze mee. Dat was dus het tweede trauma dat verdwenen bleek. Ik ben zelfs onder twee bruggen door gelopen, al vond ik dat wel eng, bij de tweede heb ik zelfs gerend om mijn voeten zo kort mogelijk op één plaats te houden. Maar ik was de enige niet die bedenkingen had, zoals je op een foto kan zien. Er was zelfs een doorgang afgezet, er zat een gat in het ijs!!!!!!!!!!

Je raakt makkelijk met mensen in contact op zulke zonnige schaatsdagen. Nou heb ik daar sowieso geen moeite mee, maar het was toch wel opvallend hoe ontspannen dan iedereen is, ijs vermindert stress. Zo zag ik een jongen die ik vijf minuten daarvoor had gefotografeerd, en ik stapte zo op hem af om de foto te laten zien en te vragen of hij hem gemaild wilde hebben: het is de jongen op de brug die zijn zojuist geschoten foto’s staat te bekijken. Iedereen maakt foto’s van de bevroren grachten, er moeten er deze dagen miljoenen gemaakt zijn. Hij heet James Bond, maar dat geen James, ik ga hem sturen ondanks het feit dat het toch een wat mindere foto is dan ik in eerste instantie dacht te zien.

Zelfs in de Jordaan werd op de Bloemgracht en de Egelantiersgracht geschaatst, had ik niet verwacht. Bij het homomonument was iets met AT5, homoschaatsen en een homokrantje.

Ondertussen opgewarmd in een café met koffie en tosti en naar huis, waar ik tot nu toe met alle foto’s ben bezig geweest. Het is nu 20.45 en nu ga ik een gemakshap van appie eten en vanavond misschien maar eens uit, of een boek lezen.

Ik ben toch wel dol op het leven in de stad, high five city live.

Groeten
René