IK ZIE AMERSFOORT

Op een van mijn fotografeerdagen in Amersfoort, altijdna mijn acupunctuur aldaar, fotografeerde ik een vrouw bij een toren, spiegelend in het water. We raakten meteen stevig aan de praat. Ze maakte kleding en fotografeerde óók. We wisselden e-mail-adressen uit, ook al omdat ik de foto die ik van haar gemaakt had wilde mailen.

Ondertussen heeft ze samen met haar man mijn laatste twee tentoonstellingen bezocht en een klein fotootje gekocht.

Vera heet ze, haar man Eduard.

Ze maakte me attent op het fotogebeuren in het kader van 750 jaar Amersfoort onder de titel: “Ik Zie Amersfoort”. Of ik, net als zij,ook niet wat foto’s in wilde brengen, er zou van alles mee gedaan worden in de stad. Nou had ik veel foto’s van Amersfoort, maar allemaal nog met mijn oude camera gemaakt. Die was 5 megapixel en je moest er minstens 10 hebben. In de loop van 2008 begon ik met mijn nieuwe 10 megapixel camera, en daarvan heb ik ook een paar foto’s ingestuurd.

Vandaag was ik er weer voor de acupunctuur. Het was erg mooi weer en ik ging op de markt op een terras zitten. Helaas had ik geen tafeltje, dus ik denk: ik neem een broodje, dat kan ik makkelijk zonder tafeltje afhappen. Bleken ze alleen maar dure gerechten op borden te hebben, geen broodjes. Ik naar een ander terras. Daar bestelde ik een kop koffie en een broodje kaas.

Toen ik de koffie voor me had staan begonnen ze de markt op te ruimen. Die werd niet aangeveegd maar middels bladerblazers leeggeblazen. Ze begonnen aan mijn kant en na vijf minuten dacht ik: kom, zonde van het mooie weer, maar ik ga binnen zitten, dit is te erg. Beetje mopperend dat ze ook in Amersfoort niet goed bij hun hoofd zijn om die dingen te gebruiken, het is een van de ergste uitvindingen van de mensheid.

Maar toen ik binnen was kreeg ik de beloning voor al dat lijden. Wat bleek: achterin het café hingen 2 van mijn fotos van “Ik Zie Amersfoort”. Met de 5 megapixel-camera gemaakt, dus dat was op zich al bizonder.

Toen ik van de verbazing was bekomen heb ik er een foto van gemaakt, de mevrouw die ervoor zat vond het goed.Helaas had ik de verkeerde lens, de sterke tele, dus het was een beetje behelpen, maar met photoshop heb ik er nog wat van kunnen maken.

Toen dat klaar was en ik de camera weer had opgeborgen viel ik helemaal van verbijstering van mijn stoel:VERA HING ER NAAST!!!!!!!!!! Pontificaal met 4 foto’s midden in de zaak. Dat is toch onvoorstelbaar. Dat kan bijna geen toeval meer zijn.

Groetjes
rené

PS: het was in Grand Café Halewijn, Hof 14.