HONDS

Nog altijd ben ik een beetje bang voor honden, maar niet meer zo als vroeger. Toen waren honden voor mij volstrekt onpeilbare wezens die je maar beter kon mijden. Tegenwoordig kan ik hun karakter en opvoeding beter beoordelen, en zie ik wanneer ik er bang voor moet zijn en wanneer niet. En meestal is er niks aan de hand, slechts een enkele keer steek ik de straat over. Maar dat ligt dan in eerste instantie vaker aan de eigenaar van de hond dan aan de hond zelf.

In Griekenland heb ik wel last gehad van valse waakhonden. Ik had op Samos een schitterend huis ter beschikking, athans mijn toenmalige vriend kon er min of meer vrijelijk gebruik van maken, met uitzicht over de baai, prachtig. We hebben daar in de loop der jaren vaak de vakanties doorgebracht, het was paradijselijk. Op een ding na: we moesten over een paadje langs een ander huis en dat werd bewaakt door een valse hond. Toen ik er op een keer alleen langskwam heb ik verstijfd tegen een rots gestaan en om hulp geroepen. Daarna besloot ik om het pad nooit meer te nemen en om steeds een kilometer óm te lopen om het huis hondloos te bereiken.

Op de foto, van 3 april op het strand, komt er een hond nagenoeg recht op mij afrennen. Vroeger zou ik daar héél bang van geworden zijn. Nu niet dus. Integendeel, ik had zelfs de tegenwoordigheid van geest om er een foto van te maken.

groetjes
rené