HET NATIONAAL DONOR MONUMENT
Altijd wat te doen in Naarden.
Na mijn bezoek aan Beus (voor degenen die het niet weten: Beus is een voormalige VK-blogger die af en toe daar een post plaatste maar vooral veel reageerde, ook op mij), knoopte ik daar, net als ruim een jaar geleden, een bezoekje aan de vestingstad Naarden aan vast.
Daar werd net bovenstaand monument onthuld door Erica Terpstra.
Ik sprak met een dame die het leveren van organen maar een enge bedoening vond: tenslotte moest het bloed nog stromen door degene die een orgaan afstond, volgens haar. Ze had het gevoel dat je nog een beetje moest leven om je hart aan iemand anders te geven, en dat leek haar nogal bezwaarlijk.
Ik zei daarentegen dat ik het als ontvanger eng zou vinden omdat je iets van het hele ZIJN van iemand anders binnen krijgt, dat organen ook een deel van het karma van iemand vertegenwoordigen.
Ik wil absoluut geen orgaan van iemand anders. Als het je tijd is is het je tijd, zo’n hart houdt er niet voor niks mee op b.v. Ook wil ik geen orgaan doneren.
Maar er zijn mensen die er heel anders over denken:
“Het Nationaal Donor Monument is een plaats waar getransplanteerden hun donor kunnen bedanken”
…lees ik op de site van Het nationaal donormonument. En verder:
“Wanneer iemand een orgaantransplantatie krijgt, weet hij of zij vaak niet wie het orgaan heeft gedoneerd,” vertelt Peter van Roosmalen, woordvoerder van de Stichting Nationaal Donor Monument en longgetransplanteerd. “Voor getransplanteerden is hun donor een held, omdat deze hen een tweede leven heeft gegeven. Zij kunnen echter meestal niet in contact komen met nabestaanden om deze dankbaarheid te tonen.”
” Daarnaast is het een plek waar nabestaanden van donoren troost kunnen vinden, want door de keuze van hun familielid of naaste hebben anderen een nieuwe kans gekregen.
Het Nationaal Donor Monument bestaat uit het beeld ‘de Klim’, ontworpen door de kunstenaars Ben Overkamp en Egbert Hermsen. Het staat symbool voor een getransplanteerde die dankzij zijn donor naar een nieuw leven klimt en een nabestaande die uit een dal van verdriet klimt doordat de overleden donor in iemand anders voortleeft.”
Dat laatste zinnetje (door mij vet gedrukt) vind ik dus een beetje erg eng.
ja, zo heb ik er dus nooit naar gekeken. Ik ben al donor vanaf de tijd dat ik wist wat het betekende, want ik vind het juist een prettig idee dat ik een ander de kans geef om door te leven na een ongeluk of zo. Of dat iemand met littekens van brandwonden weer een ‘normaal’ uiterlijk krijgt door mijn huid .
En inderdaad, zo’n hart of nier of ander orgaan houdt er niet zomaar mee op. Maar mensen met een falende nier liggen nu drie dagen per week aan een dialyse-apparaat. Dat wil je toch ook niemand aandoen?
Nee ik vind het ook moeilijk hoor, maar ja, het is toch de keuze die ik gemaakt heb. Hoewel, als ik aan zo’n nierapparaat zou moeten…..misschien…of toch liever dood dan. Gelukkig is het nog niet zover en kan ik heel luxe besluiten dat ik het niet wil.
Ik ben donor. Als ik mijn organen niet meer nodig heb, mag iemand anders ze hebben.
Blew: ik vind het heel mooi als mensen daartoe besluiten, al zou je misschien kunnen denken van niet, maar dat is echt zo!!
Een mooie en goede gedachte, René.
Voorheen was ik ook donor, maar een aantal jaren terug heb ik alles ongedaan laten maken. Ik wil geen donor meer zijn (ook al vanwege mijn medicijngebruik, niemand heeft daar iets aan). Eveneens wil ik ook helemaal niets van een ander. Het is precies zoals je zegt: wanneer een orgaan ophoudt dan is het gewoon uit.
Overigens, op de tweede foto, onder je tekst, waarop het groepje wachtende mensen, de persoon helemaal links: is dat Beus? Hij lijkt er wel wat op.
Nee hoor, Beus was niet mee. Maar bovendien is Beus geen vrouw zoals je weet.
Beste René,
Op foto 5 zie je van links naar rechts; Piet Legerstee (initiatiefnemer voor het Nationaal Donor Monument en levergetranspanteerd), Joyce Silvester, Erica Terpstra (voormalig minister van VWS) en Peter van Roosmalen (voorzitter van de Stichting Nationaal Donor Monument en longgetransplanteerd).
Overigens schrijf je “zo’n hart houdt er niet voor niks mee op.” De organen houden er juist niet mee op! Anders zouden deze immers niet getransplanteerd worden! Het zijn juist mensen die bijvoorbeeld na een hersenbloeding geen hersenactiviteit meer vertonen die uiteindelijk hun organen kunnen afstaan. Een donor kan op die manier zeven mensen het leven redden!
Wist je René dat de kans dat jij ooit een orgaan nodig zou hebben van een ander vijf keer groter is dan dat jouw organen gebruikt gaan worden als je positief zou staan tegenover orgaandonatie? Ik hoop natuurlijk van ‘harte’ dat je gezond mag blijven en alles blijft functioneren. Het leven is echter niet te voorspellen.
Zelf heb ik in juli 2006 een dubbelzijdige longtransplantatie mogen ontvangen na een leven met vele beperkingen door mijn aangeboren taaislijmziekte (ook wel cystic fibrosis). Sinds vijf jaar heb ik opeen een ‘bijzonder normaal’ leven. Ik ben mijn donor dankbaar, heeeeel erg dankbaar!
Groetjes,
Paul van den Elsaker
Penningmeester Stichting Nationaal Donor Monument
http://www.donormonument.nl en http://www.longtransplantatie.nl
Dankje voor deze uitgebreide reactie. Ik houd mijn twijfels, al vind ik het natuurlijk tegelijkertijd fantastisch dat mensen zoals jij zo ontzettend geholpen worden. Ik worstel met het idee dat ik vind dat de dingen niet voor niets met je gebeuren, en daar hoort een hartstilstand b.v. bij: als mijn hart niet meer wil dan is dat niet voor niks, denk ik dan. Maar ik houd mijn twijfel, ook vanuit het idee dat je niet voor niets in een tijd bent geïncarneerd waarin orgaantransplantaties mogelijk zijn. maar ik wil het vooralsnog NIET voor mezelf.