HET LELIJKE GEZICHT VAN AGRESSIE:
EN HET MOOIE GEZICHT VAN PLEZIER MAKEN:
OP 20 METER VAN ELKAAR, TEGELIJKERTIJD.
De hele koninginnedag waren ze aan het dansen, ik werd er helemaal vrolijk van.
En die walgelijke agressie? In wat voor wereld leef je als je daar je plezier uit moet halen? Wat een armoe!
Ik zat achter de computer foto’s te laden toen ik aan het eind van de middag een auto luid toeterend door de straat hoorde rijden. Aan de snelheid die ik dankzij het toeteren enigszins kon bepalen wist ik dat dat levensgevaarlijk was op dat tijdstip met al die mensen op straat. Bovendien reden ze tegen de rijrichting in (hoewel er nauwelijks autoverkeer was maar deste meer voetgangers zoals altijd op koninginnedag), dat moesten wel armen van geest zijn. Voor zover ik het kan beoordelen bleek dat, ook al gemeten naar hun verdere gedrag, een juiste aanname.
Ik pakte mijn camera en fotografeerde ze vanaf het moment van uitstappen: het molesteren van o.a. degene die kennelijk een afkeurend gebaar had gemaakt, de smerige agressie op hun gezichten, het niet terugslaan van de slachtoffers.
Toen het voorbij was, met behalve enig licht bloedverlies geen verdere ernstige schade, ben ik naar beneden gegaan om mijn e-mail-adres te geven aan de slachtoffers met de mededeling dat ze de bewijsfoto’s opgestuurd konden krijgen als ze aangifte zouden willen doen. Tot nu toe niks gehoord.
Het ging te snel om de politie te bellen, al dacht ik er pas twee dagen later aan dat ik dat ook had kunnen doen.
Ik zie zoiets hier zelden of nooit, ik stond te trillen op mijn benen.
Gelukkig viel de lijfelijke schade mee, maar het kan een hele tijd duren voordat je dat gebeuren uit je systeem hebt. Van een overval die ik zelf in Peru meemaakte heb ik een half jaar weet gehad, vooral steeds bij het dichtmaken van mijn fietsslot: elke keer keek ik achter me, automatisch, want die overvallers hadden ook van achteren aangevallen.
groetjes
rene