HARP IN DE REGEN

Als sneeuwvlokjes dwarrelen de nootjes tussen de regen door de Staalstraat in. Onaantastbaar vluchtig, zich niet te pletter slaand op het koude asfalt maar zich vleiend in het oorgewelf als een lentebriesje op een rozenstruik.

Vergeef me, ik wordt altijd een beetje mellow als ik iemand met volle overtuiging iets tegendraads zie doen. Iets totaal onverwachts, gewoon omdat hij doet wat zijn hart hem ingeeft, zonder zich wat aan te trekken van wie dan ook. Hij heeft zelfs geen hoed klaar gelegd om de toehoorder wat kleingeld te ontlokken, hij doet het puur voor de lol. Niet dat ik er wat op tegen heb als er geld voor gevraagd wordt, ik ben óók blij met de gitarist uit de buurt die speelt om te leven, maar dit is toch puurder. Leven om te spelen, zal ik maar zeggen.

Misschien heeft hij net in de kroeg waar hij vóór zit gesolliciteerd en is hij aangenomen, blij dat hij de muze en het geld niet hoeft te combineren. Misschien heeft hij wel gespaard, in Ierland, om hier een leuke vakantie te houden en heeft hij zijn onafscheidelijke harp mee op reis genomen. Misschien heeft hij wel net een harp gekocht op het Waterlooplein en kon hij niet wachten tot hij thuis was. Misschien heeft hij ……………..O nee, daar gaat ik weer, ik had me juist voorgenomen te ZIEN en te ZIJN wat IS.
Dus: vandaag zag ik, op de terugweg van mijn koffie en krant-adres, een jongeman in de Staalstraat in Amsterdam op een harp spelen. Hij speelde niet virtuoos, maar de klanken waren zuiver. Het was een nieuwe ervaring voor mij: ik had nog nooit harpklanken in de Staalstraat gehoord. Hij ging zo in zijn spel op dat hij niet in de gaten had dat ik vier foto’s van hem maakte. Of misschien ook wel, maar dan liet hij het niet blijken.

Engelenklanken ondanks de regen
de muze in het hart geraakt
de eeuwigheid ontwaakt
maar kan die harp er tegen?

groetekus
rené