GROEPSPROCESSEN

Was ik net aan het bedenken of ik de groepsfoto van rollerskaters zou plaatsen, en dan mét of zonder tekst over groepsprocessen, komt er een luidruchtige groep fietsers langs. Dankzij mijn nieuwe en véél snellere camera lukt het me nog net om ze van achteren te fotograferen. Op de rug van een van hen kan ik lezen “chopaderos “, nooit van gehoord.

Bij het googelen blijkt dat een wereldwijd georganiseerde club van fietsliefhebbers te zijn. Niet vanwege de bezigheid fietsen, maar vanwege de tweewielers zelf, met name de bizonderheid van het model. U kent ze vast wel, die fietsen die drie plaatsen in het fietsenrek innemen zodat je je eigen fiets nergens meer kwijt kan. Enorm stuur, dat is wel een eerste vereiste. Ik kan niet ontkennen dat ik het prachtig vind, prachtig maar onpractisch. En aangezien ik vooral een fiets heb om me ermee te verplaatsen vind ik het ondingen.

Groepsprocessen. Het nestgevoel, het gevoel erbij te horen en volledig geaccepteerd te zijn? Ik word nou al moe van alle mogelijkheden hier wat over te zeggen, maar aangezien er boeken over zijn volgeschreven ga ik dat dan ook níét doen. Het is een onuitroeibaar fenomeen: je houdt van rollerskaten: elke vrijdag met zijn allen door de stad skaten. Je houdt van Citoëns ID, hup naar de club. Je houdt van grote fietsen: chopaderos for ever. Je houdt van vogels: vogelaars aller landen verenigt u.

En dan nog durven beweren dat we allemaal individualisten zijn geworden in het westen! Ach misschien is dat wel zo, maar we zoeken wel als gekken naar compensatie. Voor mij is dat een “bewijs” dat we naar eenheid zoeken, naar datgene wat ons bindt. Naar DAT ENE. Maar jammer genoeg zijn we ons daar in de meeste gevallen niet van bewust. En dus zoeken we het in surrogaat-middelen.

Zo, gedachten op de zondag.

groetekus
rené