GLIMLACH

Geen idee waar hij van leeft. Of waar hij vandaan komt. Hoe hij overwintert, zelfs niet eens of het een mannetje of een vrouwtje is. Voor het gemak noem ik hem Belle, want mooi is hij met zijn geciseleerde vleugels. Maar vooral zijn glimlach ontroert me. Het is de glimlach van één die weet. Van één die in perfecte harmonie leeft met de natuur, met ZIJN natuur.

Deze zondagmiddag kwam hij bij mij op bezoek, in mijn tuin. Om me een hart onder de riem te steken. Om me te zeggen: heb vertrouwen, het is goed. Alleen door te glimlachen zegt hij: volg je eigen wezen, je innerlijk weten. Luister naar de stem van je hart, de stem van de stilte. Dan is alles zoals het zijn moet.

Ik mocht hem langdurig bekijken, alsof hij wou zeggen: neem de tijd, want ik hou je een spiegel voor. Zeg maar niks meer, GLIMLACH!

Kus

René