FOTO’S VAN TENTOONSTELLING IN VK-MAGAZINE!!

Nu mijn tentoonstelling ook nog eens pontificaal, met 8 foto’s, in het VK-magazine van dit weekend staat heeft het zo langzamerhand weinig zin dat ik wat omfloerst doe over de plek waar hij hangt. Omdat ik er werk heb ik de naam op dit blog nooit genoemd, maar dat heeft nu natuurlijk geen enkele zin meer.

Het voordeel is nu wel dat ik de overzichtsfoto die ik gemaakt heb van onsverzorgingshuis, kan plaatsen. ALLE bewoners die er ten tijde van de opening op 27 oktober 2008 woonden staan er op. Allemaal in een eerdere levensfase, behalve de vier bewoners die geen oude foto’s meer hadden en die ik voor dit doel gefotografeerd heb (de vier heren in kleur aan de linkerkant) en behalve de mevrouw, inmiddels overleden, die als enige “live” op de foto staat, achter haar raam op de tweede étage.

Hoewel ik al langer met het idee van de tentoonstelling in mijn hoofd rond liep heb ik daar een hele tijd mee gewacht, en toen bleek het mooi te combineren met het 20-jarig bestaan van het huis.

Waarom maak ik dit allemaal mee? Dat moet je je in principe bij elke ervaring afvragen want elke ervaring heeft je iets te zeggen. Maar de neiging om je die vraag te stellen is natuurlijk groter als er iets bijzonders plaats vindt, en dat er zaterdag 8 van mijn foto’sin de Volkskrant staan is dat voor mij echt wel, meer nog dan toen dat, weliswaar minder uitgebreid, in Trouw en het Parool gebeurde.

Ik denk dat het voor mij een mooie les is. Mijn ego wordt op een enorme manier gestreeld, denk ik, maar ik ben al meer dan een decennium bezig de rol van mijn ego minder prominent te maken ten faveure van iets anders. En het zou kunnen zijn dat dit een test is om te kijken hoever ik daarmee gevorderd ben. Ik merk in ieder geval dat ik niet meega met de mensen die zeggen: dit kan je grote doorbraak betekenen. Zo sta ik, blijkt, niet in het leven. Ik hoef nergens te komen want ik ben al waar ik ben, en als ik integer met de zaken die op me afkomen om ga gebeurt er precies wat er moet gebeuren. Wat geen passiviteit inhoudt maar meer gaat over de houding waarmee je de dingen doet. De oude Chinezen noemden dat WoeWei, niet-handelen, wat dus ook niet betekende dat je niet moest handelen.

Ik ben in ieder geval heel dankbaar dat ik iets heb kunnenbijdragen aan het welzijn van het geheel, in íéder geval van het merendeel van de mensen die gefotografeerd zijn. Want daar ging het in eerste instantie natuurlijk allemaal om. En tot mijn onuitsprekelijke genoegen heeft het precies dát effect gehad wat ik er van hoopte.

groetjes
rené

PS: op het laatst vond mijn fotoprogrammahet vanwege de drukte welletjes bij deze foto: vandaar dat ik de schaduwen niet meer goed kon maken (ik moest echt een truc toepassen om het programma om de tuin te leiden om er nog wat van te maken) en het linksonder perspectivisch wel héél erg niet klopt. Ik was op het laatst blij dat de foto niet helemaal in elkaar stortte. Ik had hem trouwens al op 40×60 laten uitvergroten toen ik er achter kwam dat ik twee mensen vergeten was, dus dat moest ook nog eens opnieuw.