FOTO’S UIT MIJN KRAAM
Na een aantal jaren niks meer in deze richting gedaan te hebben besloot ik het vorig jaar en dit jaar weer eens te proberen. Ik werd vier-keer-komen-lid, wat sowieso in de kosten scheelt, en heb het in totaal 6 keer (2 keer afgezegd) mee mogen maken en weet het nu voor eens en voor altijd: ik ga nooit meer op de Spui-markt staan met mijn foto’s.
Niet dat ik het niet leuk vind: je hebt soms hele aardige gesprekken, met voorbijgangers of met je medekramers.
Maar ik verkoop haast niks: net genoeg om uit de kosten te komen, en dat zelfs niet elke keer. Nou doe ik zelden wat met geld als motivatie: iets moet leuk zijn, dan zie ik verder af van alle consequenties. Maar ik ken het zo langzamerhand wel, en het is heel erg zwaar: ik moet van vier hoog al die zware spullen omlaag sjouwen, het in een karretje laden dat ik van beneden uit mijn box in onderdelen naar bgg heb moeten sjouwen, dan naar het Spui rollen, kraam opbouwen, en na 8 uur staan het hele circus weer in omgekeerde volgorde. En als je dan niks verdient is dat in het begin nog niet zo erg, maar als dat na een aantal jaren nog zo is dan ga je toch denken dat je je tijd beter kunt besteden.
Toch gebeurde er ook deze keer weer wat leuks: ik had mijn G11-je bij me en die heeft een uitklapbaar schermpje. Daarmee kan je heel onopvallend foto’s maken. En daar hou ik van: ik ben niet bang om mensen te vragen, hoewel ik er niet altijd zin in heb, maar ze zijn natuurlijker in hun houding als ze niet weten dat ze gefotografeerd worden.
Dus hier zijn mijn eerste en, behoudens nog een volgend blog uit dezelfde reeks, tevens dus mijn laatste Uit Mijn Kraam- foto’s: genomen tussen een foto van het Amsterdamse bos en een van vijf strondvliegen door.
Groetjes
rené
Piet v.d. Meer, free-lance fotograaf voor o.a. het Parool en het AD, Ik heb hem de foto laten zien, hij had het niet door gehad dat hij gefotografeerd werd. Ik mocht hem plaatsen. Bij nader inzien is het de enige die kijkt alsof hij het door heeft dat hij gefootografeerd wordt.
