FOTO VAN TROUW

Wat is dat toch, dat opeens het verleden aan je begint te trekken. De omstandigheden waren er deze twee dagen wel naar, maar toch. Ik kom regelmatig bij mijn ouders maar heb nooit de behoefte gevoeld om oude fotoalbums te gaan bekijken. Voor mij was dat altijd voltooid verleden tijd, daar hoefde je je energie niet aan te verspillen.
Hoe het komt weet ik niet, misschien omdat we afgesproken hebben elke keer als ik bij hun op bezoek ben een deel van hun 4000 dia’s te bekijken. Dan gooien we weg wat mijn zus of ik niet willen hebben, want ze willen opruimen. Ze zijn 81 en 86, en de laatste levensfase houdt toch vaak een verwerken, terugblik en opruiming in, zowel letterlijk als figuurlijk. Dus we hebben er weer 144 bekeken en JA of NEE geroepen. Alle natuurfoto’s gaan er elke keer uit, die vinden we niet interessant, al zijn ze nog zo goed. Dat is voor mij een mooie les: de foto’s met mensen erop zijn véél interessanter.
Toch kon ik het weer niet laten in de bossen te gaan fotograferen, vooral de sneeuwfoto’s zijn prachtig geworden. Maar van tijdelijke houdbaarheid dus. De sneeuw ook trouwens, vandaag was alles weer weg. Ik zet er toch een paar op mijn andere blog, maar dit terzijde.
Maar na het kijken van de dia’s dook ik in de oude fotoboeken en raakte er totaal door geobsedeerd. Opa’s en oma’s, mijn inmiddels afgebroken geboortehuis, vakanties van mijn ouders toen ze elkaar nog niet kenden, tot mijn verbazing ook tijdens de oorlog, en de kennismakingsvakantie in Groesbeek, 1946. En hun trouwerij: tegenwoordig zou voor die dag een weeralarm zijn afgegeven, want het stormde verschrikkelijk. Zodanig dat de ouders van mijn vader niet op tijd arriveerden voor de huwelijksmis van hun oudste. Ik heb veel van die oude foto’s met mijn digitale camera gefotografeerd, ook die van net na de huwelijksmis toen ze de kerk uit kwamen. Opeens kreeg ik het idee mijn ouders vandaag te fotograferen en ze in die oude trouwfoto te monteren. Niet om de aftakeling te laten zien, maar juist de overeenkomst. Het lichaam mag dan wel aftakelen, de ziel blijft in al zijn schoonheid overeind. Dat probeer ik er in te zien.

groetekus
rené