Foto UMR 368 toegift 4: I’m dreaming of a…

Vroeger wilde het nog wel eens sneeuwen met Kerstmis, maar dat is al lang geleden. Héél af en toe gebeurt het, maar daar kunnen we in dit blog helaas niet meer op wachten. Dus daarom wat oude uit-mijn-raam sneeuwfoto’s op deze eerste kerstdag, om toch nog voor een momentje dat kerstgevoel van vroeger te krijgen. Toen was het nog geen feest dat je zo gauw mogelijk voorbij wilde laten zijn. Als ik me goed herinner hoor, want het is erg lang geleden, en het geheugen is niet meer wat je ervan zou willen verwachten. Vroeger had je ook geen bloemen meer in december, terwijl er nou van alles bloeit op mijn achtergalerij en ik tot mijn schrik constateerde dat zelfs mijn Cameliaknoppen rode punten krijgen. Die kwamen vroeger pas in maart uit, als het weer tenminste een beetje mee zat.
Ik ga deze kerst na mijn werk naar mijn ouders, mijn zus heeft een kerstdiner georganiseerd waarbij iedereen een gerecht klaarmaakt. Ik heb maar één zus en geen broers, maar voor uitbreiding van het aantal kookgenoten is gezorgd, zodat we het niet met twee gerechten hoeven te doen. Mijn ouders doen niks , dat spreekt vanzelf. Ik merk op mijn werk dat heel veel mensen het moeilijk hebben met kerst, omdat ze een gestorven vader, moeder of geliefde dan het meest missen. Ik vraag me af hoe dat bij mij zal zijn als mijn ouders het elders zijn gaan zoeken. Elke keer denk ik: dit zou wel eens de laatste kerst met hen beiden kunnen zijn, ze hebben er de leeftijd voor om er zó tussen uit te piepen: 81 en 86.
Voor degenen die het moeilijk hebben: veel sterkte en een welgemeende
kerstgroetekus
viktorrené