Foto elke dag UMR: Twee vrienden

Toen het AIDS-tijdperk losbarstte en het krijgen van AIDS nog een zekere dood betekende vielen veel jonge jongens in de bloei van hun leven weg. Gelukkig voor mij slechts één persoon waar ik intensief mee omging, maar buiten mijn kleine kringetje kende ik er veel van gezicht of van af en toe een gesprekje. Over twee van dergelijke jongens heb ik indertijd een gedicht gemaakt en daar moest ik zomaar aan denken toen ik deze twee jongens vanochtend zag. Ik besefte dat voor mij AIDS totaal geen issue meer is: niet meer dan dat ik het heel erg vind dat het in de wereld nog steeds zo toeslaat, vooral in Afrika en Azië; maar in mijn eigen omgeving hoor ik er nauwelijks meer wat over. Sinds de cocktails is er ook goed mee te leven: vanochtend kwam ik toevallig een oude bekende tegen toen ik in een Grand Café aan het koffiedrinken was: hij is al minsten 10 jaar seropositief maar hij ziet er krachtig en gezond uit. Hoewel ik alles tegen hem kan zeggen kwam het niet eens bij me op om te vragen hoe het met zijn gezondheid was. Zo zie je maar. Hier dan toch het gedicht, uit mijn dichtbundel ”Al Mijn Gedichten”: dat waren er dertien, en op drie na waren ze dat inderdaad allemaal. Volgens mij heb ik daarna ook nooit meer een gedicht geschreven ook.

TWEE VRIENDEN

nonchalant gekleed, maar goed overdacht
het haar kort opgeschoren
staan daar in hun koele kracht
jong als het ochtendgloren

twee vrienden, mooi en modieus
het leven nog aan hun voeten
zo lijkt het, aan hen nog alle keus
er is niets dat ze al moeten

toch zijn hun heldere ogen
soms even naar binnen gekeerd
alsof hun leeftijd heeft gelogen
alsof de wereld wordt afgeweerd

ik zie het omdat ik het weet
als de een naar de ander lacht
hier is meer dan een liefdesband gesmeed
hier wordt op de dood gewacht

Viktor Loman