Foto elke dag UMR 364: HET IS VOLBRACHT!!!!!!!!!!

Vier seizoenen achter elkaar, een heel jaar lang, heb ik elke dag minstens één foto op dit blog gezet. En behoudens twee vakanties en wat weekends, allemaal “live”op de plaatsingsdag geschoten. Vanuit één raam van mijn woning, mijn hangplek. Een zelf opgelegde taak was het, een zware klus. Waarom doet een mens zichzelf zoiets aan?
Een van de redenen om dit blog te beginnen was dat ik al het moois dat ik zag graag wilde delen. Vanaf dag 1 dat ik hier kwam wonen, ruim 7,5 jaar geleden, wilde ik het gewone leven zoals zich dat hierbeneden op straat aan mij voordeed, vastleggen. Duizenden foto’s heb ik gemaakt, in het begin nog met een analoge camera, maar ik knipte alsof het al digitaal was. Niet alleen de bizondere dingen interesseerden me, maar juist ook de heel gewone menselijke zaken. En het verbaasde me hoe goed dat in beeld gebracht kon worden: het licht is hier n.l. prachtig door de ligging en het wit van het gebouw hiertegenover. Puur geluk dus.
Twee tentoonstellingen heb ik ermee gemaakt op niet erg drukke plekken, dus weinig mensen hebben ze toen gezien. Een ervan trouwens in de bibliotheek van het Pintohuis, het “witte” gebouw rechts op de foto. Juist toen ik het na een jaar of zes een beetje zat begon te worden met die raamfoto’s kreeg ik een mailtje met de aankondiging van de start van het volkskrantweblog: een prachtkans om het aan meer mensen te laten zien.
Maar dat was niet eens de voornaamste reden dit blog te starten, want ik wist immers niet of er wel mensen naar zouden gaan kijken. Het voornaamste was misschien toch dat ik een afgerond document wilde maken, een structuur aan dat gefotografeer wilde geven. Een raamwerk!! Zoals je ook doet bij een tentoonstelling, wat het trouwens ook bijna was, een permanente show. Vier seizoenen vanuit één punt genomen.
Misschien zijn dit echter alleen maar achteraf redenaties, legitimeringen van het verstand voor wat gewoon móest gebeuren. Het is mijn vaste overtuiging dat de dingen die je overkomen niet voor niets plaatsvinden: je hebt ze a.h.w. magnetisch aangetrokken omdat je die ervaringen nodig had. Om je verder te ontwikkelen, om iets te leren. En voor zover ik dat kan beoordelen heb ik er inderdaad veel van geleerd. Een van de belangrijkste ervaringen die het me opleverde was een verdiepend inzicht hoe het ego er met je productiviteit vandoor kan gaan. Of anders geformuleerd, hoe gemakkelijk je ego zich door aandacht en erkenning laat opblazen. Ik zal dit middels een voorbeeld adstrueren.
In het begin maalde ik er niet om of er veel mensen keken. Ik hoopte dat elke dag twee of drie mensen de bijdrage van die dag zouden zien, dan was dat voor mij de inspanning al waard. Maar toen ik vrij snel op de voorpagina gezet werd en de bezoekersaantallen kon zien, en redelijk wat reacties kreeg, ging ik bijhouden hoeveel bezoekers er waren geweest en ging ik dat vergelijken met andere dagen. En niet zomaar een keertje ter informatie, nee vaker en vaker, het werd een verslaving. Toen er in september op het vk- blog een aantal veranderingen werd doorgevoerd en je een statistiekenteller moest installeren om te weten hoeveel mensen je blog bezochten, heb ik dat bewust niet gedaan. En ik moet zeggen, dat werkte bevrijdend. Dus ik leerde er ook van dat je door ingrijpen, of door juist niks te doen en een nieuwe situatie te gebruiken, je aan je verslaving een eind kan maken. Je kunt de omstandigheden scheppen die de dingen waar je eerst erg aan hing, waar je voor je gemoedsgesteldheid bijna van afhankelijk was geworden, tot iets onbetekenends reduceren. En tot voor kort geloofde ik daar niet zo in: ik dacht dat je alles tot op de bodem moest doormaken om het van je af te kunnen zetten.
Helemaal was ik er niet van af trouwens, want de laatste maand beveel ik mezelf aan bij andere bezoekers, zodat ik hoger kom op de lijst van door bezoekers aanbevolen blogs. Ik maakte mezelf wijs dat ik dat deed omdat ik de laatste maand voordat dit blog zou stoppen er extreem veel werk van maakte en dus aandacht verdiende. Dat ego weet dus van geen ophouden, dat gaat zijn eigen gang, daar hoef je je geen illusies over te maken. Maar de identificatie ermee wordt minder als je je van de werking ervan bewust wordt. En dan zie je dat dat ego een hele hoop in de weg staat. Dat wist ik natuurlijk allemaal al, maar het is goed dat weer eens aan den lijve te ondervinden.
Het is een heel menselijke eigenschap om alles wat je doet een logische bestaansreden te geven, om maar het idee te creëren dat je een rechte lijn volgt in je leven. Ik heb die illusie al jaren geleden opgegeven, want het leven is vaak zo’n opeenstapeling van ongerijmdheden dat er geen lijn in te ontdekken valt. Daar heb ik eens een liedje over gemaakt, het heet “de Juiste Weg”, en dat kunt u middels een link onderaan dit stukje beluisteren. Overigens ben ik ondertussen ook van mening dat je door al die ongerijmdheden heen aan het eind van je leven toch een rechte weg blijkt te hebben gevolgd. Ook daar heb ik ooit een liedje over gemaakt, misschien plaats ik dat nog bij een van mijn laatste tien toegiften op dit blog.
De foto die hierboven staat heeft een symboliek waar ik de betekenis nog niet helemaal van doorgrond. Het kwam bij me op toen ik bedacht dat ik bovengenoemd liedje “De juiste weg” wilde plaatsen. Het is de St. Antoniesbreestraat, gewijd aan de heilige Antonius. Metafoor voor de weg die we moeten gaan: ik heb het niet zo op katholieke heiligen, maar wat sint Antonius op zijn site zijn volgelingen voorhoudt, daar kan ik me wel in vinden. Hij zegt daar dat je moet leven alsof je elk moment kan sterven, en ”als we zo ons dagelijks leven vormgeven, zullen we niet in zonde vervallen of enige begeerte ergens voor hebben, noch enige wraak jegens iemand koesteren, noch schatten verzamelen op aarde. Omdat we dagelijks de dood verwachten, zullen we zonder rijkdommen zijn en alles aan iedereen vergeven.” En aan het eind van die levensweg staat, jawel, De Waag. Daar wordt je dus gewogen!!!
Het verwarrende van de metafoor is, dat ik door de St. Antoniesbreestraat naar de Waag kijkend, ook naar mijn verleden kijk: mijn vader is dertig meter achter de Waag geboren en getogen. De metafoor volgend zou je kunnen zeggen dat het verleden er niet toe doet, het ligt achter de plaats waar je gewogen wordt, het gaat om je eigen levensweg.
Een bizar feit doet zich nu voor: mijn fototoestel heeft het begeven, althans: ik kan er geen normale foto’s meer mee maken. Wat ik ook probeer, een nieuwe chip, nieuwe batterijen, instellingen wijzigen, niks helpt. En dat op deze dag!!! De foto’s zijn zwaar overbelicht en de kleuren kloppen niet. Ik had dit stukje al bijna af en daar hoort dus een foto van de Waag bij. Ik heb nog oude foto’s natuurlijk, maar heb toch besloten deze mislukte foto te plaatsen. Het zal wel iets betekenen. B.v. dat het inderdaad goed is om te stoppen. De toegiften tot en met 31 december gaan dus bestaan uit oude foto’s!
Hoewel dit nog niet helemaal mijn laatste blog is, wil ik toch iedereen alvast bedanken voor de warme belangstelling. En met name Beus, die bijna op elk blog reageerde, met altijd een prikkelende opmerking. Ik ben zelf niet zo’n aktief blogbezoeker geweest, misschien heb ik daar nu meer tijd voor, maar zo uit mijn hoofd: ik ga zeker af en toe op bezoek bij Doortje, Thera en Theo B., en natuurlijk niet te vergeten: Jezzebel. En zo af en toe in het wild grasduinen. En natuurlijk nodig ik iedereen uit zo nu en dan eens op mijn andere blog te komen kijken: daar zal ik vanaf 1 januari ook soms wat “uit mijn raam” foto’s op zetten. Het zal wel een opluchting zijn niet meer te hoeven fotograferen als het geen fotografeerweer is, hoewel dat toch ook weer een aantal nieuwe gezichtspunten heeft opgeleverd: je kunt zelfs dan nog best aardige foto’s maken, alleen anders. En wie weet wat mijn broodnodige nieuw aan te schaffen fototoestel allemaal kan!
GroeteKus
René