Foto elke dag UMR 359: expressie

Iemand die in zijn eentje aan het lachen is wordt over het algemeen voor gek versleten. Maar voordat dit etiket op de lachebek geplakt wordt moet er natuurlijk wel goed gekeken worden of hij niet aan het bellen is, want dan is hij niet gek. Met goed fatsoen lachen moet op zijn minst met zijn tweeën, al hoeft de ander daar niet lijfelijk bij aanwezig te zijn. Toch lacht het over het algemeen een stuk smakelijker als dat laatste het geval is, en met meerderen gaat het nóg beter. Veel mensen zijn zich van deze wet bewust, vandaar dat je weinig lachende mensen in hun eentje over straat ziet lopen. Hier in de buurt misschien wat vaker dan elders, maar dat ligt aan het percentage junks dat hier rondwaart. Hoewel die vaak ook schreeuwen of mistig kijken tonen ze in ieder geval ook in hun eentje expressie. Voor een junk maakt het n.l. niet uit of er iemand aanwezig is die zijn uitingen opmerkt of niet, voor een “normaal” mens wel: die zal bij gebrek aan publiek hooguit een emotie laten zien die werkelijk niet meer binnen te houden is. Zoals de tranen om een zojuist verbroken relatie. Of natuurlijk de stationaire gezichtsuitdrukking, dat is de uitdrukking die eenieder heeft in “neutrale”stand, maar die vaak als uiting van een gemoedstoestand of overheersende karaktertrek gezien wordt. Die kan vaak helemaal niks met de werkelijke gemoedsstemming te maken hebben. Zo kreeg ik vroeger vaak te horen dat als ik ergens alleen stond ik een tamelijk arrogante gezichtsuitdrukking had, onbenaderbaar. Als ze me dan op de een of andere manier jaren later toch per ongeluk ontmoetten zeiden ze vaak dat ik heel anders was dan ze dachten.
En wat heeft dat allemaal met de foto’s van vandaag te maken? Niets, of alles. Het kwam gewoon bij me op toen ik een heel aantal foto’s van vandaag aan het bewerken was omdat ik geen thema kon ontdekken in wat ik zag. Groepsprocessen had wel een thema kunnen zijn, maar dan had ik een aantal leuke foto’s niet kunnen plaatsen omdat die daar niet inpasten. Het thema van vandaag is dus: expressie, besluit ik nu. Ook de lichaamsexpressie, want soms zie je de gezichten niet maar spreekt het lichaam. Ik probeer onder elke foto een opmerking over te maken over wat ik meen waar te nemen.
Groeten
viktorrené

Op de foto boven dit stukje is de expressieduidelijk: wat wil je dat ik doe, grootmoeder? Beetje argwanend, dat wel.

Zorgelijk. De vraag is of dit een stationaire gezichtsuitdrukking is of dat een probleem overheerst in de wereld van deze vrouw. Ik denk dat ze doorgaans veel zorgen heeft, en ze rookt.

Gedeelde lach. De moeder, of oma heeft iets leuks gedaan of gezegd, en de meisjes lachen daarom. De vader, of opa, lacht eigenlijk het meest omdat hij blij is met deze dames en dat ze plezier hebben.

Deze handschoenen hebben voor mij de expressie: wij voelen ons eenzaam. Kennelijk waren wij niet zo belangrijk voor ons baasje dat hij goed op ons paste, we lijken wel een hond voor de vakantietijd. Als we geen nieuwe handen vinden worden we straks nog overreden ook.

Amsterdam is best eeen leuke stad, en het is best leuk om een kind te hebben. En ik hou best van haar, en zij houdt best van mij. Maar nu allemaal even niet.

Darling, ik omarm je, en als mensen het dan nog niet willen geloven dat ik van je hou maakt onze plu dat wel helemaal duidelijk.

Wij hebben zin in het leven, en weer of geen weer, wij laten ons niet kisten, wij houden van het leven en zijn fit en gezond.

Wat een arme handschoenen, zo helemaal alleen. Ik zal me over jullie ontfermen hoor, misschien is het wel wat voor als ik straks weer het luchtruim kies, ik vond het knap koud daarboven op mijn bezemsteel.

Niemand ziet deze man en dat weet hij ook, dus dit is zijn stationaire gezichtsuitdrukking. Niet al te vrolijk, maar je kan je dus vergissen.

Hiervan zou ik zeggen: positief plichtsbesef. Ze hebben er niet echt zin in, maar ze doen grootmoedig hun kerstplicht, zoals ze al hun plichten gewetensvol vervullen.

Ja je moet wel een zekere allure hebben natuurlijk, anders laat ik jullie alsnog liggen. Eigelijk denk ik bij nader inzien dat ze al besloten heeft ze mee te nemen, maar nog even kijkt naar het label om de kwaliteit te beoordelen, of de standing.

Gezamenlijk plezier.Hoewel de expressies toch wat verschillen: eentje springt er helemaal uit in zijn vrolijkheid, de rest is vrij ingetogen, met wisselende mates van geamuseerdheid.

Waar is dat concertgebouw nou, het was toch hier in de buurt? We hebben nog de tijd, misschien moeten we het even aan een autochtoon gaan vragen

Hoewel je haar gezicht niet ziet zegt het lichaam dat ze tegenslagen moedig draagt, en de verantwoordelijkheid voor haar daden neemt, ook al zijn die onopzettelijk verricht. Opruimen dus dat gebroken lijstenglas en daar niet over zeuren, hoewel het natuurlijk wel vervelend is. Maar het hoort bij het leven..

Zo, die handschoenen zijn gered, goed werk verricht.