Foto elke dag UMR 356: Kerstmis

Niet dat het hoogzomer is, maar een poolwindje, vleugje sneeuw of koudevoeten zou me nog in de stemming kunnen brengen. Nu is het meer een verstandelijke constatering: het moet haast wel weer kerstmis worden. Want het is december en je weet wat er dan de 25ste meestal gebeurt. Maar een echt kerstgevóél? Nou nee, al ligt dat in mijn geval niet alleen aan het weer. Ik zet al jaren mijn plastic kerstboom niet meer op. Mijn besef van kerstmis komt nog het meest door de mensen om me heen, en dan vooral doordat ik deze en gene met een boom zie zeulen, dan denk ik opeens: o ja, het is weer zover, zonde van die boom.
Wat ik wel elk jaar doe is bomen met kluiten in mijn tuin zetten, na oud en nieuw als ze massaal aan de straat worden gezet. Ik heb er drie die het nog steeds doen, de meesten gaan dood. Deze keer zie ik er maar van af omdat mijn tuin zo langzamerhand propvol staat. Een eindje verder op mijn laantje hebben ze zo ondertussen een heel kerstbos gecreëerd. Lijkt me ook niks: altijd kerstmis. Bij mij vallen ze gelukkig wat minder op.
Aan de innerlijk kerstmis doe ik wel. Tenslotte is het een feest van de terugkeer van het licht. De geboorte kun je ook zien als de geboorte van een nieuwe mogelijkheid om het licht in je innerlijke wezen toe te laten. Maar alles in deze maatschappij helpt mee om je jezelf daar juist niet bewust van te laten worden. Vandaar de nadruk op het materiële, de kado’s, het uiterlijke vertoon.
Hier dus enige foto’s die me eraan herinneren dat het weer zover is. Die vrouw met die rode jas, zult u misschien vragen, waarom doet die je aan kerstmis denken? Nou, wij hadden vroeger altijd een boom, en daar kwam dan een flinke streng plastic draadjes aan te pas die je uit moest pluizen en als een waas over de boom moest hangen. Wij noemden dat engelenhaar.
groetekens
viktorrené