Foto elke dag UMR 348: Molly Strichnine

Dit is Gert, oftewel Molly Strichnine. Gert treedt al ongeveer twintig jaar op als de androgyne Molly, en zo lang ken ik hem ook. Hij heeft een prachtige stem en hij is op een mooie melancholieke manier geestig. Daar komt bij dat hij er altijd heel origineel en smaakvol uitziet. Zo herinner ik me dat hij het lied “Bird in a cage” zong met een fantastische gouden vogelkooi om zijn hoofd. Prachtige jurk-achtige creaties worden door hemzelf in elkaar gezet, altijd met een touch van verfijning. Ik zie hem vaak met zijn snorfiets naar het Waterlooplein gaan of er, zoals op deze foto, juist vandaan komen. Daar haalt hij n.l. bijna al de materialen voor zijn creaties vandaan.
Hij is een van de vaste artiesten van “Het Paleis van de Weemoed”, een “Restaurant Chantant” aan de Oudezijds Voorburwal, waar hij nostalgische liedjes zingt, van Brecht tot Bowie. Dat laatste heb ik van de website van het Paleis, hoewel ik natuurlijk voor een deel weet wat hij zingt, en zeker de sfeer ken waarin hij dat doet.
Gek eigenlijk, maak ik gisteren mijn eerste muziekblogje met een hoog terugkijkgehalte, zelfs met een oud nummer er op, komt nu Gert voorbij die ik, zij het zijdelings, vooral ook met mijn “muzikale verleden” verbind. We hebben nooit samen gezongen maar wel af en toe in hetzelfde programma gezeten. De laatste keer trad ik in zijn Kerstshow op met mijn zingende zaag, járen geleden alweer.
Ondertussen heb ik hem een half uur aan de telefoon gehad, want aan bekenden vraag ik toestemming, en veel oude herinneringen opgehaald. Zijn geheugen is beter dan het mijne, zo wist hij b.v. te vertellen dat wij wél samen hebben gezongen. In het Antony-theater, een krakkemikkig theatertje aan de Oudezijds Voorburgwal, hebben we “Ben je eenzaam vannacht” gedaan, een vertaling van mij van “Are you lonesome tonight”. Dat Antony-theater heeft voor veel mensen een mythische klank: Dolly Bellefleur had daar haar eerste shows, en de door zijn dating-shows in homo-kringen beroemd geworden Hellun Zelluf, inmiddels alweer vele jaren dood, zong daar ook.
Levendig staat me nog voor de geest hoe we ons daar moesten omkleden in een keukentje dat zo klein was dat je regelmatig met één voet in de kattenbak stond. En dat er een kachel stond waar de pijp af en toe van los ging, wat je pas doorhad als iedereen over hoofdpijn begon te klagen. En vooral dat het er erg vies was.
Het meest frappante van het hele gesprek, en dat is niet verzonnen, was dat Gert het VANDAAG over zijn oude kerstshow heeft gehad met een aantal mensen die hij zo af en toe op de markt tegenkomt, en dat ze het daarbij over mij en mijn zingende zaag hebben gehad. Ze wisten nog de naam waaronder ik toen optrad. Met enige schroom: Viktoria Normaal. De reden dat ze het daar over hadden was trouwens de vraag of de zingende zaag niet iets voor Gert was, als alternatief voor de antieke buiksprekerspop die Gert gezien had en niet kon betalen.
Enfin, Gert treedt op in het Paleis op 14 december, maar het is al bijna vol.
Groetekus
viktorrené