Foto elke dag UMR 322: Engel

Al van verre herkende ik hem. Niet zo moeilijk natuurlijk, want zoveel zijspanmotoren rijden er niet in Amsterdam, en zeker niet zo’n vooroorlogs model. Ik weet trouwens niet zeker of het niet een model van net na de oorlog is, maar wat ik wel zeker weet is dat deze motor dezelfde charme heeft als oude auto’s: op de een of andere manier hebben ze meer karakter, zijn ze eigenzinniger. En warmer, zijn ontwerper had nog niet als eerste vereiste stroomlijning en efficiency bij het fabricageproces in zijn hoofd.
En dat alles geldt ook voor de berijder: ik ken hem nog van mijn vorige buurt, Amsterdam-oost. Hij heet Lucas en hij is inderdaad iemand die zijn eigen zeer originele paadjes bewandelt, een warm, eigenzinnig mens. Zo had hij een tijd een fietsenstalling in de buurt en werd hij op een gegeven moment pianostemmer. Had toen een prachtige vrouw en twee schattige kinderen, maar ging vlakbij op zichzelf wonen, terwijl het toch niet uit was met haar. Iemand die bij iedereen in de smaak viel, ook bij mij: ik ben een tijdje verliefd op hem geweest, maar dat heb ik wijselijk voor me gehouden: geen enkele kans dus.
Ik weet niet meer hoe ik er aan kom, maar het vorige spatbord van het voorwiel van zijn motor heb ik toen ik daar nog woonde in mijn bezit gehad. In die tijd maakte ik van van alles en nog wat lampen, en dat spatbord werd er dus ook een. Het was mijn engeltjeslampen periode herinner ik me. Ik had hem rechtop gezet op een klein hardhouten sokkeltje, met een lamp die van onderen langs de blauwgeverfde binnenkant op de engel scheen die ik aan de top van het geheel had gemonteerd.
Ik moest vaak aan hem denken.
Zijn motor was toen nog geel geschilderd, ondertussen heeft hij hem goud gespoten.
Net als de engel op de lamp, bedenk ik me nu.
Frappant.
Kus
Viktorrené