Foto elke dag UMR 306: Dip

Af en toe denk ik dat ik helemaal niks meer begrijp. Dat ik het allemaal niet meer volgen kan wat er in de wereld gebeurt. Neem nou zo’n jongen: helemaal geen lelijk gezicht. Maar die baard, hoe krijg je het voor elkaar om, als je een rode baard hebt, die zo den volke te willen tonen. Zelfhaat? Of een volkomen ander vormen en baardenbesef dan ik, zo anders, dat ik me er absoluut niet in kan verplaatsen.
En dat gaat nou alleen maar over een jongen die voorbij mijn raam loopt. Wat een zandkorrel in een gigantische woestijn van onbegrijpelijkheden. Mezelf incluis. Soms slaat de vertwijfeling over wat er met je gebeurt, onder het mom van eigen gewilde handelingen, genadeloos toe. Dit is zo’n dag.
Dingen gezegd die je je absoluut niet zo kan herinneren. En die je tot in het diepst van je wezen betreurt. En die je zo nooit zou zeggen, tenminste niet als je bij je verstand bent.
En die niet alleen ten koste van jezelf gaan maar ook ten koste van anderen.
Soms heb je het gevoel dat je het leven even niet aankan. Op het moment dat ik dit denk kijk ik naar buiten en zie ik een vlinder fladderen. Even troost.
Goed, dit is goed. Dit is een wijze les, nog meer opletten, nog zorgvuldiger zijn, en misschien wel: mezelf niks kwalijk nemen, ik ben tenslotte zo geworden om deze les te kunnen krijgen. Die had ik kennelijk nodig, het is niet de eerste keer dat ik hem krijg, maar ik heb hem nog steeds niet geleerd. Dus hij komt terug net zolang totdat hij geleerd is.
Ik ga naar mijn tuin, mijn planten spreken.
grrrroet
vktrné