Foto elke dag UMR 296: An inconvenient truth

We weten allemaal hoe erg het is en toch is het hier geen hot issue: de klimaatverandering. Misschien komt daar door de film met Al Gore eindelijk verandering in. Als er geen urgentie gevoeld wordt doen politici te weinig aan bepaalde problemen, want er zijn ook andere problemen die opgelost moeten worden en keuzes moeten gemaakt worden, qua aandacht en geld.
Gisterenavond heb ik de film gezien, met discussie na afloop tussen twee interviewers en staatssecretaris Van Geel van milieu, wetenschapper Lucas Reinders en Wijnand Duyvendak van Groen Links. De feiten die Al Gore aandraagt over de opwarming van de aarde werden door alle drie in grote mate erkend, maar de politicus aan de macht reageerde toch zoals je van zo iemand kan verwachten: we doen wat binnen het budget mogelijk is en wat door Europa verplicht gesteld is. De urgentie ontbreekt dus, alsof het een luxeprobleempje is. Alsof er jaren geleden niet al partijen opgericht zijn met als voornaamste doel het tot staan brengen van de almaar groter wordende vervuiling van de aarde en de aardatmosfeer. Alsof niet aan iedereen duidelijk aan het worden is dat het klimaat in rap tempo aan het veranderen is en dat dat allerlei rampzalige gevolgen heeft: van heftiger natuurrampen tot het uitsterven van dieren tot… vul zelf maar in.
Toch proefde ik ook bij Van Geel een besef van ontoereikendheid toen hij zei dat in volgende kabinetten verdergaande maatregelen genomen zullen moeten worden. Misschien was hij ook geschrokken van de ijzingwekkende toename van het CO2 gehalte van de atmosfeer die Al Gore ons zo plastisch in een grafiek inpeperde. Je mag iets tegen de Amerikaanse manier van brengen hebben, maar het werkte wel. Misschien dat ook de politici aan de macht iets van die urgentie gaan voelen. Dat doen ze vooral als ook de kiezers een gevoel van urgentie bekruipt, en dat zou door deze film wel eens kunnen gebeuren. In de V.S. is het milieu plotseling weer een hot issue.
Over de tijd die ons nog rest voordat de problemen ons boven het hoofd groeien lopen de meningen uiteen, zoals ook Al Gore zegt. Volgens hem kunnen we al een hoop doen door alleen al de technieken te gebruiken waarover we beschikken maar die we om valse economische motieven niet toepassen. En zelf, als privépersonen, kunnen we ook wat doen: o.a. zuiniger met energie omgaan. Dat laatste is misschien een druppel op de gloeiende plaat maar het helpt wel de bewustwording. En dat miste ik in de film een beetje. Zelfs al helpt het niks meer wat we doen: uit respekt voor moeder aarde, een levend organisme, zouden we niks meer van haar moeten willen verspillen.
O ja, de foto: de terrassen zitten vol, het is half oktober!!!!!!!!
En nou denk ik er opeens aan dat ik er ooit een liedje over gemaakt heb. Hier volgt de tekst:

Eén minuut voor twaalf

ze deed wat ze kon doen, ze gaf wat ze kon geven
ze schermde ons af, ze wees ons op gevaar
ze hielp ons op weg, ze leerde ons te leven
haar lessen waren streng, maar nooit te zwaar

ze troostte ons, was de balsem op onze wonden
ze gaf ons schoonheid, rust en evenwicht
ze voedde onze hongerige monden
met liefde, onbaatzuchtig, onverplicht

ze liet ons werken met haar onbegrensde krachten
ze gaf ons inzicht, scherpte ons intellect
ze gaf ons toegang tot de allerhoogste machten
en wilde niks terug, alleen respect

Refr.:
moeder aarde huilt om haar kinderen
“Stop!” roept zij, “stort mij niet in ’t verderf
als jullie doorgaan, dan kan ik niet verhinderen
dat ik terug moet slaan, voordat ik sterf”

beroofd van al haar kostbaarheden
als een hoer misbruikt, verkracht
ooit als een godin aanbeden
wordt zij nu vernederd, veracht

haar mooiste gewaden stukgescheurd
verraden, haar ziel door het slijk gesleurd
besmeurd al wat zuiver was en schoon
beroofd van haar scepter en haar kroon

haar werd geofferd, haar werd eer betuigd
nu wordt het gouden kalf slechts toegejuicht
uitgezogen, uitgemergeld, leeggeschraapt
kaalgeslagen, volgedumpt, verstikt

Refr.:
moeder aarde waarschuwt voor de laatste maal
het is 1 minuut voor 12, hore wie hoort
stop nu het spilziek bacchanaal
zo niet dan klinkt mijn laatste woord

zij zoekt voor al de krachten die haar slopen
een tegenwicht, opnieuw balans
toch blijft zij nog op redding door ons hopen
ze geeft ons nog een allerlaatste kans

reeds beven, kraken, knarsen continenten
raakt verstoord haar magnetisme, haar kompas
steeds feller gaan tekeer de elementen
het duizelt haar, zij wankelt om haar as

een uitbarsting van kosmische dimensies
zoals door Nostradamus reeds voorspeld
louterend, maar zwaar de consequenties
met een klap wordt het evenwicht hersteld