Foto elke dag UMR 281: Navelstreng

Ik kan er niks aan doen, het zal wel heel erg praktisch zijn, maar mijn eerste gedachte is toch dat hij zijn hondje aan het uitlaten is. Zou hij ook een plastic zakje bij zich hebben voor de poepjes?

Volgens mij is het voor zo’n kind een grond voor een enorme recalcitrantie tijdens de puberteit: die navelstreng is eigenlijk nooit doorgeknipt. En dat zal toch moeten: dat wordt puberen, daar kun je nou al donder op zeggen. Vroeg het huis uit, niks meer met je ouders te maken willen hebben om dan op vijfendertigjarige leeftijd weer liefdevol met ze om te kunnen gaan. Psychologie van de kouwe grond natuurlijk, maar dit roept het bij mij wel op. Dat zegt dus waarschijnlijk meer over mij dan over de situatie van dat kind.

Dat zijn trouwens erg handige drinkbekers: je kunt er flink mee bibberen en toch mors je niet. Ideaal voor mensen met Parkinson. Ik heb er eens naar gezocht voor iemand die ik kende met die vreselijke ziekte. Ik vond ze nota bene bij Xenos, maar van plastic, en daarom heb ik er toen toch maar geen gekocht: alles gaat natuurlijk naar plastic smaken, en dat woog niet op tegen het gemak, dacht ik toen. Bovendien kende ik haar ook weer niet zo goed dat ik niet zeker wist of ze zich niet verschrikkelijk beledigd zou voelen als ik met zo’n babyding aan zou komen zetten. Dus toen heb ik het maar zo gelaten.
Deze is van 5 augustus, vandaar de sandalen.
Groeten.
viktor