Foto elke dag UMR 278: Studentes

In mijn blog van 5 september schreef ik dat ik zo’n dag had waarop ik alles wat ik zag leuk vond. En dat leuke bestond dan uit het besef dat alles wat aan de lenzen van mijn oog en mijn camera voorbij trok een heel eigen karakter had maar tevens onderdeel was van een groter geheel, een aspect vormde van de oorsprong.
Maar nu ik nog eens naar deze foto van die vijfde september kijk wordt ik bevangen door een intense treurigheid. Wat ben ik blij dat ik niet een van deze meisjes ben, dat ik de ellende van deze studentes niet hoef mee te beleven. Wat zouden deze dames in een vorig leven misdaan hebben dat ze daar zo gruwelijk voor moeten boeten? Ik weet natuurlijk dat ik volkomen ongelijk kan hebben, maar ik heb het gevoel dat ik de levens van deze dames stuk voor stuk kan uittekenen. De gezichten spreken boekdelen, en de prachtige pakjes passen naadloos bij hun toekomst.
Wat me het meest stoort is het gevoel van voorspelbaarheid dat deze dames bij mij oproepen. Maar die constatering stemt me gelijk ook weer wat milder. Als ik mijn eigen leven tot nu toe bekijk zit daar ook een voorspelbare lijn in. Dat betekent dat je je lot volgt, dat je leert wat je moet leren. In zekere zin ben ik zelfs jaloers op deze dames: hoe groter de ellende, hoe harder je leert. En leren willen we allemaal, toch…….?
Groetekens
viktor