Foto elke dag UMR 274: ontmoeting

Het mooie van deze foto vind ik dat je zo duidelijk kan zien dat deze voorbijgangers zich heel bewust zijn van elkaar. Behalve dan de rijdende personen: het kind zit totaal in zijn eigen wereldje en de rolstoeler met staart en zonder benen geeft er geen blijk van zich bewust te zijn van de blikken die hem toegeworpen worden. Hij trekt bekijks omdat hij zo ontzettend klein is: hij komt nauwelijks tot het middel van degene die met hem mee loopt. Normaal gesproken komt iemand die in een rolstoel zit ongeveer tot borsthoogte van degene die hem voortduwt.
De vrouw lijkt me het meest geschokt door wat ze ziet, afgaande op de expressie in haar gezicht en de spanning in haar handen. Ze heeft haar vrije hand in een vreemdsoortige vuist gekrampt. Extreem lange vingers trouwens.
Haar man leidt zijn spanning af door aan zijn neus te zitten. Dat is vaak een teken van onzekerheid heb ik wel eens gelezen, net zoals het veelvuldig knipperen met de ogen.
Bij het stelletje dat achter hen loopt zie je een iets ingehoudener expressie. Volgens mij heeft dat met een cultuurverschil te maken: het lijken me buitenlanders, ik moet aan Portugezen denken, terwijl hun voorgangers duidelijk Nederlanders zijn.
Het is allemaal heel subtiel, het zou kunnen kloppen, maar zeker weten doe je het nooit.
Groeten.
Viktor
PS: Winter, lente en zomer achter de rug, alleen de herfst nog te bloggen. Feest.