foto elke dag UMR 259 Accordeon

De accordeonist komt hier al jaren, maar altijd alleen. Vorig seizoen heb ik hem voor het eerst met deze snarenvrouw gezien. Zouden ze een stelletje vormen? Dan is het dus al minstens een jaar aan. Ze hebben een beetje dezelfde uitstraling: introvert, op het sombere af. Geen spetterende types, wat je eigenlijk wel verwacht bij straatartiesten. Maar misschien zijn het geen straatartiesten maar spelen ze, bij goed weer, alleen maar soms op straat, om wat bij te verdienen, en doen ze bij slecht weer wat anders.

Dit jaar heb ik er veel minder gezien dan in vorige jaren, ik denk dat dat komt door het weer: vijf weken bloedheet. Als ze er toen al waren: ik was er niet, gevlucht vanwege de hitte naar mijn tuin of naar het strand, of ik moest werken. Daarvóór en daarná: regen en hoosbuien, geen terrassenweer. En voor lege terrassen spelen is niet erg profijtelijk.

Deze foto is van 18 juli, middenin de hittegolf, toen de paraplu’s nog hooguit als parasols gebruikt werden, zoals deze zwarte plu op deze zwarte kinderwagen. Zwart? Ja, alleen de lakentjes zijn wit. Zou dat geen invloed hebben op de ontwikkeling van dat kind? Zwart –wit denken, strikte normen, weinig souplesse, manische depressiviteit en zelfmoordneigingen. Arm kind. Gelukkig heeft moeder een rood rokje aan, maar mijn associatievermogen duwde me zelfs al richting Rosemary’s Baby en satanisme. Tot mijn grote opluchting besef ik dat zij net als de straatmuzikanten een schaduw werpt, en dat doen satans doorgaans niet.
Toch blijf ik het vreemd vinden: voor de meeste kinderen wordt juist een kleurrijke omgeving geschapen. Volgende keer vraag ik aan die musici of ze zich, misschien aan de hand van oude foto’s, kunnen herinneren in wat voor kleur kinderwagen ze het leven zijn ingereden. Het zou me niks verbazen als het zwart was.

Groeten.
Viktor.