Foto elke dag UMR 256:Leve de rollator

Misschien ziet ze het zelf heel anders, maar als ik deze vrouw zo zie zitten overvalt mij een onbenoembare treurnis. Het is gewoon teveel, maar goed, ik doe toch een poging.
Laat ik beginnen met de geraniums. Iemand heeft ooit bedacht dat als je geraniums opstapelt je dan een geraniumboom krijgt, en dat dat mooi is. Ik weet één ding: met die man hoef ik geen kennis te maken.

De uitvinder van de rollator daarentegen verdient een lintje: dat is het beste wat de mensheid de laatste twintig jaar is overkomen. Goed, we hadden weinig om uit te kiezen, maar dit steekt met kop en schouder uit boven het handdoekhaakje-dat-tevens-knijpertje-is-voor-als-het-lusje-kapot-is, het zeepje met ingebouwde magneet en de vouwfiets. De elektronica laat ik even buiten beschouwing, dat is appels met peren vergelijken. De treurnis zit hem dus niet in de rollator maar in degene die hem moet gebruiken. Deze vrouw heeft een zwaar leven achter de rug. Het lichaam is op, nog voordat de ouderdom echt heeft toegeslagen. Hard gewerkt, in een Arabisch land, veel kinderen grootgebracht en moe. Islamitisch, maar eigenlijk niet zo streng in de leer: haar voeten zijn bloot, maar in een land waar je ongevraagd zoveel ander bloot te zien krijgt is dat natuurlijk pinda’s.

Daar zit je dan in de regen in een vreemd land op je rollator omdat je even niet verder kan. Had je dat ooit gedacht toen je jong was en het leven je nog vrolijk leek toe te lachen? En als het nou eigen keus was om hier te zitten: nee, je moest, je had weinig in te brengen.

Kan ik nog ergens een lichtpuntje ontdekken?

Nou, toch die rollator: die hebben ze niet in haar geboorteland, dus dáár had ze de hele dag, en de rest van haar leven, op één stoel moeten doorbrengen.

Nog een lichtpuntje?

Ze hebben hier van die prachtige geraniums.
Maar dan houd het ook wel op.
Onzegbaar leed.
Ook in huize Loman slaat de herfst toe.
Kop op.

Viktor