Foto elke dag UMR 221B: Therataal
Wat een gammel stoeltje heeft Viktor voor zijn raam staan. Het is een wonder, dat zijn foto´s altijd zo mooi scherp zijn, maar dit even terzijde. Vanmorgen vroeg mag ik meekijken door het beroemde raam van het Volkskrantblog. Zijn vriendin brengt een kop heerlijke koffie en verdwijnt in de badkamer. Viktor trekt het rolgordijntje een stukje op en daar ontwaart zich een bekend beeld voor mijn ogen.
Ik neem plaats op een eetkamerstoel naast Viktor en we turen vol verwachting de straat af. Veel misplaatste stoeptegels, maar nog geen mens te zien. We zitten zo vijf minuten te kijken…Viktor begint wat verontschuldigingen te prevelen. Anders is er altijd beweging, altijd wel iemand op straat, zeker op zondagochtend, een late kroegbezoeker, een vroege moederbezoeker, een verliefd stelletje, een junk…hij begrijpt er niets van, zegt hij.
Nu tien minuten later voel ik me toch wel wat teleurgesteld raken. Zijn vriendin komt nog eens met koffie, zo zitten we met ons drieën te wachten. Daar, een duif pikt een, voor ons onzichtbaar, kruimeltje van de grond. Die is mooi, roep ik en zie mijzelf al een ontroerend verhaaltje over vrede in Amsterdam schrijven. Helaas, de vogel is alweer gevlogen.
Het is inmiddels vijf voor half acht, het lijkt wel of iedereen zich verstopt heeft achter de gebouwen. Vreemd en heel vervelend. Het halve land heb ik moeten doorkruisen om op dit onchristelijk tijdstip hier te kunnen zijn, dat zie ik me morgen niet nog eens doen.
Ik heb een idee, roept de vriendin van Viktor. Wij gaan daar op straat lopen, jij en ik Vik. Kom, stel je camera op de 28e tegel, dan lopen wij daar en hoeft Therataal alleen maar te klikken. Ik trek gauw even iets aan. Viktor protesteert. Ik wil niet met mijn hoofd op internet, en het staat zo gekunsteld en …. Zijn vriendin neemt gelukkig de regie. Kom nu Vik, ik pak de fiets, dan lijkt het net of je me thuis brengt na een gezellig nachtje. Viktor kijkt mij aan en ik zend hem een hoopvolle blik. Hij gehoorzaamt gelaten, morrelt wat aan de lens en laat mij vervolgens zien, waar ik moet klikken. Hij zal van beneden roepen wanneer het zover is.
Spannend, dit wordt een primeur denk ik. Nu even goed opletten. Daar lopen ze, de vriendin ontbloot speels haar schouder, dat doet het altijd goed. Tegel 26, tegel 27, Nu, roept Viktor en wendt zich snel af. Ik klik en klik en klik.
Terwijl zij de trap op komen stommelen, hoor ik stemmen onder het raam.
Hij is overmorgen weer terug. Mijn vriendin morgen, ik wil haar niet kwijt. Nou ik Hans ook niet. Eigenlijk is er niet zo veel gebeurd toch? We kunnen beter maar niets vertellen. Ja, dat is…ze naderen stoeptegel 28…beter.. Ik klik.
Het was een bijzondere ervaring om gast te mogen zijn bij Viktor Loman en ik heb als dank een aardig voorstel. Zullen wij voor zijn 300e raamfoto een inzameling houden, om hem een mooie stevige fotografenstoel cadeau te doen?
Therataal