Foto elke dag UMR 217: Adèle
Vanmorgen toen ik opstond dacht ik: het wordt nou toch tijd dat Adèle Bloemendaal eens langs komt. Ze woont in de buurt maar ik heb al een hele tijd niet meer gezien, zou het wel goed met haar gaan? Nou heb ik dat vaker gedacht, maar nu kwam ze eindelijk aan mijn wens tegemoet.
Ik ben altijd een fan van Adèle geweest. Vroeger al, toen ze nog in het “Schaep met de Vijf Pooten” speelde. Ik kan me nog herinneren dat mijn ouders haar altijd vreselijk ordinair vonden en dat ik absoluut niet wist waar ze het over hadden. Ik vond haar toen al geweldig.
In mijn studententijd had ik een singeltje van haar waarvan ik de onbekende B-kant grijs heb gedraaid. Op de A-kant stond geloof ik: “We zijn op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar”, een liedje uit het “Schaep”. De B-kant heette “Lena”en die tekst kende ik uit mijn hoofd. Nu niet meer. Maar een flardje, de essentie van het lied ook, is nog in mijn brein aanwezig. Ik doe mijn best:
“Dames opgepast er dreigt gevaar
bindt uw mannen vast aan het dressoir ….
Lena is weer in de Jordaan,
geef haar niet de kans
haar slag te slaan …….
want ze is zohip
en ze zit zo boordevol begrip ………..
Lena is weer
Lena is weer
Lena is weer BEZIG”
Ik heb haar ooit gefotografeerd, van dichtbij dus. Ik deed vrijwilligerswerk en we gingen met ons jaarlijkse uitje naar Saltimbango, een jaar of vijf geleden. Zij kende een van de vrijwilligers en met hem kwam ze mee. Beiden op de gevoelige plaat vastgelegd. Ze was heel rustig, beetje depri zo te zien. Maar in de circustent schalde af en toe haar smakelijke lach boven alles uit. Ze lachte ook soms om dingen waar niemand om lachte, en dan wist de hele tent: hé, Adèle is er ook.
Ze zag net dat ik aan het fotograferen was. Ik zwaaide en ze zwaaide terug. Toen ze bleef kijken riep ik: “u kent me niet…”, en ze begreep.
SELECTIE UIT DIT PROJECT:
QUOD LICET IOVI, NON LICET BOVI
Groeten
viktor