Foto elke dag UMR 206: rollator
Het is echt alweer te warm om te lopen, zeker voor ons honden: zo’n dikke vacht is een cream dezer dagen, en het wordt nog warmer ook. Ik wou eigenlijk naar de kapper maar als ik dat tegen d’r zeg gaat ze me extra eten geven, denkt ze dat ik honger heb. Het is wafschuwelijk. Wat ik ook tegen haar blaf, hoe vaak ik het ook herhaal, ze doet precies de verkeerde dingen. Eén ding doet ze goed: ik heb echt geen zin om de hele dag te lopen, daar ben ik nou echt te oud voor. Nog niet zo op leeftijd als zij, maar hondejaren tellen vierdubbel, het is warempel nog erger dan tropenjaren. Hoe moet dat met mijn neefjes rond de evenaar vraag ik me af, wat een lijdensweg.
Die rollator, dat is toch een uitkomst; al doet ze er ook boodschappen mee, en dan zit ik wel eens behoorlijk krap. Een enkele keer, bij verjaardags- en Sinterklaasinkopen, moet ik ernaast gaan lopen. Daarom háát ik de feestdagen. Gelukkig doet zij er steeds minder aan.
Verder is het een schat hoor, ze behandelt me beter dan haar eigen kinderen. Die komen haast niet meer trouwens, en dat vindt ze helemáál niet erg: ik heb jou toch, zegt ze altijd. Van jou hou ik meer dan van die ondankbare krengen. Ik denk altijd: ja je krijgt terug wat je ze bij hun opvoeding hebt meegegeven, maar ja, ik begin er maar niet aan haar dat duidelijk te maken. Als ik al niet helder krijg dat ik naar de kapper wil ………
Zo, we gaan nu lekker naar onze koele tuin, fris water drinken en een krantje lezen, d.w.z. zij, ik weet al wat er in staat: ellende en nog eens ellende, en meningen over hoe die ellende moet eindigen. En helpen doet het nooit. Maar ja, dat kan ik natuurlijk al helemáál niet aan haar kwijt, ze rotsooien maar verder, het zal mij een zorg zijn.
Waf.
viktor