Foto elke dag 157: Referentiekader

Je jeugd is denk ik wel het hardnekkigste referentiekader dat je als mens bezit. Ik kan me voorstellen dat je door langdurige ervaringen van een bepaalde soort een ander referentiekader opbouwt, ook na je jeugd dus. In feite is een bepaalde richting in de psychotherapie daarop gebaseerd: een andere programmering aanbrengen op de hersenschijf.

Maar ook door de ervaringen die je in je leven opdoet veranderen op den duur je overtuigingen, handelswijzen en reflexen. Ik zeg met opzet “op den duur”omdat de ervaring ook leert dat het tijd vergt om van dingen af te komen, of beter gezegd: goed te verwerken, in een breder kader te plaatsen.

Daaraan moest ik denken toen ik deze foto maakte: door het specifieke referentiekader uit mijn jeugd, nog niet weggeprogrammeerd door psychotherapie, vallen mij dingen op die jongeren van nu niet meer als bizonder ervaren. Zo was het in mijn jeugd totaal ondenkbaar dat je een foto als deze kon maken. De man werkte voor het geld, de vrouw zorgde voor de kinderen. Alleen op feestdagen en vakanties zat je bij je vader achterop de fiets, of op zijn nek, en dan nog altijd in het bijzijn van je moeder.

Ik ben echt nog nooit door mijn vader naar school gebracht: de omgang met je vader was tot een minimum beperkt, zeker als je dat vergelijkt met de tijd die je met je moeder doorbracht. Niet dat ik daar bewust zo onder lijd of heb geleden, maar het had natuurlijk wel consequenties voor je vorming.

De meest rechtse vader ken ik, dus die heb ik toestemming gevraagd of ik deze foto mocht plaatsen, en hij vond het goed.

Groetjes
viktor