foto elke dag 152 Spuitgasten

De schaduwen worden weer geworpen en het water over het trottoir gejaagd. Het vuil, zo achteloos neergegooid, wordt op het fietspad of het wegdek gespoten zodat het daar makkelijker opgeveegd kan worden, eerst door de bezemers met hun ouderwetse heksenbezems, dan door de bezemwagen, inderdaad: als laatste. Elke ochtend weer opnieuw, zeven dagen per week.

Ik ken de gezichten van de mannen, en één vrouw, ondertussen goed. Ook de route en het tijdsverloop. Het heeft iets geruststellends: altijd dezelfde routine, ik hou daar wel van. Je doet nuttig werk en je hoeft er niet eens bij na te denken: je kunt je ondertussen met andere dingen bezighouden.

De laatste tijd probeer ik dat trouwens juist weer niet te doen: het gevaar is namelijk dat je niet meer in het hier en nu leeft. Wat daar dan zo erg aan is? Dat je in een illusie gaat leven, in een eigengemaakte constructie die niks met de werkelijkheid te maken heeft. Maar die werkelijkheid is toch ook een illusie? Jawel maar daar kom je dus nooit achter als je er niet middenin staat. Zoiets.

Groetjes
viktor

PS Bedankt voor de reacties van gisteren, ik heb daar echt wat aan.